Dus terwijl ik afgelopen vrijdag mocht presenteren bij de Veerstichting – ja de Koningin was er ook, ik weet inmiddels dat zij geen METRO leest omdat ze nooit in het openbaar vervoer zit. Over GeenStijl zweeg ze, dus we kunnen niets uitsluiten – kwam er na de pauze een keurige meneer naar me toe die opgewonden vertelde dat Malala de Nobelprijs voor de vrede had gewonnen. Mijn reactie was er één van verbijstering ("NIET?!"), terwijl hij juichte. In een tijd waarin de een na de andere actrice van de daken schreeuwt dat ze feminist is, is het een meisje van inmiddels 17 dat symbool staat voor onrecht dat vrouwen wereldwijd wordt aangedaan omdat ze geen man zijn. Een meisje dat op haar elfde gevonden werd om in het kader van een BBC project te bloggen over haar leven onder de Taliban. Een meisje dat met gevaar voor eigen leven deed en in eerste anoniem - totdat een Amerikaanse journalist haar filmde. Een meisje dat blijkbaar jong, toonbaar én onderdrukt genoeg was om als vriendin geadopteerd te worden door iconen als Obama én Madonna.

Maar Malala is een kind, dat optreedt in campagnes van volwassenen. Een kind dat haar opgelegde activisme bijna met de dood moest bekopen. Een kind dat zinnen uitspreekt die zo volwassen zijn, dat je je afvraagt wie haar speeches schrijft of teksten influistert. Malala is een kind, dat in een absurd tempo volwassen is geworden, wensen en idealen moet en mag uitspreken, in een leven is terechtgekomen waar ze zich in haar onderdrukte wereld en stoutste dromen geen voorstelling van kon maken. Ouders die hun kinderen tot het uiterste pushen om beroemd te worden bij TVOH kids of Holland’s Got Talent, verachten we. Maar van de vader van Malala die zijn dochter naar voren duwt – waar is haar moeder btw? - vinden we niets? Er wordt letterlijk en figuurlijk gespeeld met het leven van Malala, door krachten, machten waar het moeilijk weerstand aan bieden is. Een volwassene kiest ervoor, voor een kind worden de keuzes door volwassenen genomen. En nu hopen dat de Nobelprijs voor Vrede die Malala mag delen met Kailash Satharty ertoe leidt dat Malala gewoon naar school kan, arts mag worden (ooit wilde ze dat) en dat alle kinderen wereldwijd die onderdrukt en mishandeld worden omdat ze een meisje zijn, dezelfde kansen krijgen als Malala. Zonder dat ze daarvoor eerst een kogel moeten vangen.