Omijngod bel de mariniers. 1 op de 3 vrouwmenspersonen wordt tijdens het uitgaan seksueel misbruikt. Een zieke epidemie, ieder weekend weer geknakte vrouwenlevens door toedoen van geschifte testosteronbruten die nul en generlei respect voor vrouwen hebben. Die hun laagste lusten botvieren op lieve meisjes die gezellig een Jillzje pakken met hun dinnies, en ze komen er gewoon mee weg, allemaal. De ISISvrouwengevangenissen hebben wij hier in ons midden, alleen noemen wij ze BarDancing, discotheek of jeugdsoos. Vrouwen die de gruwelen overleven, praten hier meestal niet over. Zo groot is de schaamte. Het schuldgevoel. De bezoedeldheid. We hebben het hier over wandaden als betasting, ongewenste aandacht en zelfs, sorry dat wij in zulke smerige details moeten treden maar we zien het als onze plicht om het stilzwijgen te doorbreken, ongepaste opmerkingen. Ja, that's right. In ons uitgaansleven zeggen mannen op grote schaal vieze dingen tegen vrouwen, al dan niet vergezeld van een pets op de bips. Dit is schering en inslag, meisjes zijn al zo volkomen murw van dit seksuele geweld dat maar liefst tachtig procent hier niet eens meer van opkijkt. Hoort er gewoon bij, na afloop drie uur huilend in foetushouding in de douche liggen en psychisch gesloopt weer door met je leven, tussen de daders die zij dus doodleuk het volgende weekend weer tegen het lijf kunnen lopen. Wij spraken een slachtoffer van deze zedendelicten-epidemie, zij wilde anoniem blijven uit angst voor repercussies in de vorm van nasissen op straat of het aangeboden krijgen van een drankje. "
Wij komen altijd met een groepje in een hippe club. In de garderobe is het vaak al raak, daar staan mannen die zo van boven naar beneden naar je kijken. Soms knipoogt er eentje, dan doen we of we het niet zien maar van binnen gaat er iets stuk. En dan moet de avond nog beginnen. Voordat je bij de bar bent, ben je vaak de helft van je vriendinnen al kwijt omdat mannen ons gewoon de dansvloer op trekken. Ik probeer er niet aan te denken wat er verder met ze gebeurt. Sorry, ik beleef nu alles weer opnieuw, meer wil ik niet vertellen." Nog altijd vecht 27% van de slachtoffers
niet terug. En wij kijken weg. Rotherham is overal.
