Geenstijl

Een van de politieke geintjes waar ik een forse aversie tegen heb, is met veel bombarie een wet aankondigen om een probleem op te lossen terwijl dat allang in huidige wetten en verdragen geregeld is. De coalitie doet dan samen met een paar oppositiepartijen alsof er hard aan een oplossing gewerkt wordt voor een probleem wat volledig ontstaan is door werkweigering van het kabinet en haar ambtenarenapparaat. Jihadstrijders zijn lid van een vreemde krijgsmacht, plegen oorlogsmisdrijven en misdrijven met een terroristisch doel. De staat heeft volgens haar eigen website reeds drie titels om het Nederlanderschap te kunnen ontnemen. Vervolgens worden die idioten helemaal niet stateloos, ze hebben immers de nationaliteit van het kalifaat aangenomen, tijdens een officiële paspoort-verbrandings-sessie. Het vertraagt de daadwerkelijke oplossing met lange debatten, gevolgd door jarenlange rechtsonzekerheid, omdat het nieuwe wettelijke proza nog niet door de hoge raad definitief verankerd is in jurisprudentie. Bijna een decennium lang zullen academici binnen uitvechten hoe de nieuwe wet gelezen moet worden, terwijl de jihad buiten ongehinderd voortschrijdt. Terwijl de wettelijke mogelijkheden tot het ont-Nederlandsen van jihadisten al lang bestaan.

Het universele verdrag van de rechten van de mens staat statenloosheid hier helemaal niet in de weg. Artikel 15 sub 2: “Aan niemand mag willekeurig zijn nationaliteit worden ontnomen”, maar een Syriëganger zijn nationaliteit afnemen is louter erkenning van zijn vertrek. Niets willekeurigs aan. Artikel 15 sub 1 stelt dat een ieder recht heeft op een nationaliteit, er staat niet welke. Ik vind dat als je gevochten hebt voor een staat, dat je dan ook die nationaliteit verdiend hebt. Ook het verdrag tot beperking van stateloosheid uit 1961 kent uitzondering na uitzondering voor jihadisten. Onder andere misdrijven tegen de nationale veiligheid, misdrijven waar meer dan vijf jaar gevangenisstraf op staat, of een eed afleggen aan het kalifaat. Ook het verdrag betreffende statenlozen uit 1954 geldt niet voor mensen die misdrijven gepleegd hebben tegen de vrede, oorlogsmisdrijven en zo verder. Er is geen enkel internationaal verdrag wat deze Syriëgangers beschermt. Deradicaliseren, hoe dan? Vervolgens komt Ivo Opstelten met de boodschap dat de bestrijding van het jihadisme een taak is van de maatschappij. Hoe dan Ivo? Als de islamitische gemeenschap de geradicaliseerde jeugd de moskee uitgooit en nog een poging doet om op de Syriëgangers in te praten, verandert er niets. Deze excommunicatie is het zwaarste legale middel wat de religie heeft. Als de familie van de jihadist contact probeert te zoeken met de autoriteiten in de hoop hun kroost niet afreist, is volgens de hoofdofficier van justitie uit Den Haag in zijn laatste persconferentie vijf keer volledig tevergeefs aangifte gedaan. Er is geeneens een folder, of een noodnummer waarop de omgeving contact kan krijgen met het geweldsmonopolie van de staat om op tijd in te grijpen. Vreemde wendingen Als vervolgens een ander deel van de samenleving wenst te demonstreren tegen het jihadisme, tegen de religieuze discriminatie vanuit extremistische islamitische hoek, dan wordt op de dag zelf de route voor 70% ingekort, gevolgd door een verbod op dergelijke demonstraties. De pers die verslag doet, is vogelvrij. De nationale politie ziet het niet als hun taak zich in te spannen voor hun veiligheid. Een weblog dat niet genoeg meewerkte aan het overheidsbeleid van zwijgen, ontkennen en wegkijken kwam aan bij de Macht van meneer Miller. Het OM start een volledig kansloos strafrechtelijk onderzoek. Niet alleen de politie laat het op het moment suprême afweten, als het journaille gewoon doorgaat, creëert justitie gewoon nieuwe momenten. Tussen het het moment van plaatsen van de gewraakte afbeelding en het moment van lekken via een bron bij het OM zelf aan een bron van het AD zat slechts twee uur. Dan heb je geen lek meer, maar dan mis je gewoon 1 van de 5 zijden van je badkuip. Maar goed, het OM weet hoe de media werkt, de aankondiging van de vervolging klinkt vele malen harder door dan de rectificatie van de eigen plannen van het OM. Privacy sneuvelt, maar jihadisme blijft bestaan Bestrijding van jihadisme is een taak van de nationale overheid die daarvoor middelen, ingrijpende fysieke bevoegdheden en inbreuken op onze privacy en integriteit heeft gekregen. Daarbovenop verzamelt en verwerkt de AIVD veel meer persoonlijke gegevens dan waartoe zij bevoegd is. Voor al dat belastinggeld & afbraak van principes wordt bijzonder weinig dienstverlening geleverd. Vervolgens wordt het probleem met jihadisten afgeschoven naar gemeenten die geeneens weten dat het hun taak is en er geen geld, mensen of expertise voor hebben. Via ambtsberichten vanuit de AIVD krijgen ze onbruikbare flarden van informatie, die op de werkvloer totaal niet om te zetten zijn naar acties. Een straatcoach, politieagent of beleidsambtenaar gaat het verschil niet maken. Door nu met nieuwe wetten te gaan schermen voor problemen die met huidige wetgeving prima op te lossen zijn, kan iedere vorm van aanpak over de volgende verkiezingen heen gegooid worden. Dit probleem gaat niet de doofpot in, nee, er worden complete theatervoorstellingen van gemaakt in de Eerste en Tweede kamer, maar zonder ook maar enig zicht op progressie.