De opinies in de Azijnbode, daar zit altijd wel wat leuks tussen! In deze episode
een verhaal van meneer El Bachir Amenchar. Die dankt Oranje uitvoerig voor het WK: '
Marokko had zich niet gekwalificeerd voor het WK, dat begon op 12 juni, en op social media werd gretig gezocht naar islamitische, Arabische en Afrikaanse landen die wel meededen, om die dan maar te steunen.' Uhm. Ok. Nu weten we niet hoelang meneer Amenchar al in Nederland woont, maar klaarblijkelijk komt Marokko in ieder geval op de eerste plaats. Daarna alles wat enigszins islamitisch, Arabisch danwel Afrikaans is, maar als die allemaal afvallen om wat voor reden dan ook, nouja vooruit, dan tóch maar Oranje. Toen bleek dat Oranje het tot de halve finale (qua resultaten) behoorlijk goed deed, gebeurde er ineens het volgende volgens meneer Amenchar: '
Een paar wedstrijden verder zag je meiden foto's plaatsen met oranje hoofddoekjes en vlaggetjes geverfd op de wangen, oranje Marokkaanse koekjes en Marokkaanse huiskamers met oranje slingers.' Nou, is dat ons toch een partij leuk? Of wat? Auke Kok kan uit z'n dak gaan. Vervolgens gaat het verhaal praktisch alleen nog maar over de ramadan, en over hoe men zich als voetbalfan dient te gedragen tijdens de ramadan, en wie je moet toejuichen. '
Bij Oranje hoeft niemand te vasten, alhoewel... Martins Indi blijkt een bekeerde moslim te zijn en weer een lawine aan berichten op Facebook: 'Ja, hij is met Marokkanen opgegroeid, daarom' 'Wat goed man, ik vond hem altijd goeie speler.' Ook hier: in de eerste plaats gaat het erom of de speler islamitisch is. Die zijn éxtra bewonderenswaardig. Meneer Amenchar eindigt zo: '
Dankbaar dat ons land op de kaart is gezet, dankbaar dat we mochten genieten van wervelwind Robben, dankbaar voor de beste voetbalcoach aller tijden, maar vooral dankbaar voor Oranje voor het verrijken van onze Ramadan.' Oja, nu is de vijfde keus ineens 'ons land'? Niet heel oprecht, noh? Klaarblijkelijk stond heel Oranje en het hele WK wat deze schijnbaar toch
behoorlijk succesvolle meneer Amenchar betreft vooral in dienst van de islam en de ramadan. Tsja. Hoezeer is dit dan een juichverhaal over integratie of juist over een geslaagde ramadan? Kies maar. En hoeveel generaties nog totdat voor deze Nederlanders Oranje sowieso de eerste keus is en het geen kont meer uitmaakt in welke god spelers geloven?
