Chef Opinie van de Volkskrant Arnout Brouwers
vindt dat het tijd is voor wat zelfreflectie over de manier waarop Nederland met vluchtelingen uit Syrië omgaat. Daar mogen er 250 van naar Nederland komen, naast '
die paar duizend' die uit eigen beweging zijn gekomen dat is, en volgens meneer Brouwers is dat maar een beetje karig. Kijk naar Duitsland joh, aldus Brouwers, daar nemen ze er wel 10.000 op! Enfin. Het bekende verhaal waar rechts geen trek in heeft en dat links toch altijd afsteekt. Het boeiende aan dit soort verhalen blijft desalniettemin het gebruik van het woord 'we'. Bijvoorbeeld: '
Zijn we eigenlijk tevreden over wie we geworden zijn?' Dat is dezelfde we als in zinnen als 'we moeten meer vluchtelingen opvangen'. Altijd 'we'. Nooit 'ik'. Dat zou ons toch een partij verfrissend zin, man. Dat je de prettig genestelde Chef Opinie van het huisblad van 't Goede Volk kan lezen met zinnen als 'ik neem twee Syrische vluchtelingen op in mijn huis'. Dan klinken zinnen die hij nu schrijft, zoals 'E
en toeschietelijker houding jegens Syrische vluchtelingen is een kwestie van de innerlijke beschaving van ons land' plots een stuk minder gratuit. Fat chance dat de gemiddelde querulant die schrijft over 'innerlijke beschaving' al vijf jaar op de wachtlijst staat voor een sociale huurwoning, maar steeds vluchtelingen er met
de prijzen vandoor ziet gaan. Of dat ze überhaupt in de wijken wonen die langzaam maar zeker steeds minder spruitjeslucht en steeds meer kebabgeur worden. Het is altijd makkelijk, dat 'we'. Stop daarmee. Als iedere goeddoener nu eens de ruime loungebank ter beschikking stelt hebben we al die Syriërs zo van onderdak voorzien. Laten we het geen innerlijke, maar serieuze non-gratuite beschaving noemen. Succes!
