Staan wij even voor lul. Nol van Bekhoven was in Nederland opgegeven. Tumor in de slokdarm met uitzaaiingen naar de lever. Hou maar op, zeiden ze in Nederland. Jij bent dood voor de aftrap van het WK, claimden de Hollandse ziekenhuizen. Hopeloos, fuck deze shit, we geven het op, aldus goedbetaalde chirurgen in de operatiekamers der Lage Landen. Maar in België reageerden ze anders. Kom maar hier, zei het UZ in Gent. Dan fixen we je even. Zo gezegd, zo gedaan. Met behulp van een reguliere operatie werd Nol van Bekhoven opgeknapt. Chemootje er overheen en weg was de kanker. Peuleschil. Nol van Bekhoven is
genezen verklaard nog voor hij volgens de Hollandse artsen had moeten sterven. Jup, terwijl ze in de Nederlandse ziekenhuizen vooral aan het bakkeleien zijn over het exact
aantal tonnen dat na arbeidsconflict meegegeven moet worden aan specialisten, genezen ze in België gewoon patiënten. Misschien als de Nederlandse ziekenhuizen zich wat minder druk zouden maken over hoe de Wet Normering Topinkomens omzeilt kan worden, en de focus wat meer kunnen leggen op het genezen van zieke mensen, had Nol van Bekhoven gewoon in Holland succesvol behandeld kunnen worden. Want dit is een beetje genant. Zowel naar zogenaamd terminale kankerpatiënten toe, als richting de Belgen. Want hoeveel meer Nolletjes zijn er wel gesneuveld, terwijl ze in Gent gewoon opgelapt zouden zijn? Kijk, voetballen kunnen ze niet, die Belgen. Maar als wij mochten kiezen hadden we liever meer uitbehandelde kankerpatiënten dan een plek in de halve finale. Die behandelshit die ze in Gent hebben, die willen wij dus ook.
