Altijd leuk, discussies over euthanasie bij kinderen. Een My First (en Last) Drion bestaat niet. Mag niet in Nederland. Wie ondraaglijk en uitzichtloos lijdt, doet dat beter als twaalfplusser. Dan krepeert men handelingsbekwaam en is een verzoek tot het unpluggen van de Stekker des Levens een optie. En bij babies tot één jaar mag het ook, wie geboren wordt met een mensonwaardige aandoening zoals zware hersenschade, een incompleet stel vitale organen of een treffende gelijkenis met Gordon. Maar tussen de één en de twaalf jaar moet je leven tot je er spontaan bij neervalt. Wat voor uitzichtloze horrorhel dat leven ook is, en ook al ga je er sowieso aan dood maar wel heel langzaam. Moet anders, vinden enkele kinderartsen. Euthanasie moet, in overleg met de ouders uiteraard,
ook in deze leeftijdsgroep mogelijk zijn. Als je leven ongeveer net zo leuk is als dat van, ehm, nouja een terminaal ziek kind dus, (wij weten even geen ergere hyperbool), dan zou het fijn zijn als zo'n kind er op een beschaafde manier tussenuit kon piepen. Maargoed, wij geven u op een briefje dat dit humane idee weer een hoop gedoe gaat geven. Van religekkies natuurlijk, die vinden dat god niet voor niks extreem leed uitdeelt aan kleine kinderen en dat ze dat maar moeten dragen, in plaats van huilen als kleine meisjes. Zelfs al zijn het, letterlijk, kleine meisjes. En het buitenland, ook altijd weer spannend. Voor je het weet staan we dankzij conservatieve RTV-stations in het middenwesten van Amerika wereldwijd bekend als PolderMengeles die ernstig zieke kinderen zonder pardon een spuitje geven en de oven in schuiven. Dus voorlopig lijkt het ons wijs om geen mensonwaardig lijdende twaalfminner te worden, maar wie weet is er in de toekomst wel een cheatcode voor jonge bijna-terminaaltjes. In
België mag het al. Ondraaglijk lijden, leuker kunnen we het niet maken, wel korter.
