Geenstijl

Mail: "Geachte Geen Stijl Redactie, ik heb een artikel geschreven over afgedwongen dwangarbeid door de Dienst Werk en Inkomen Amsterdam, opgelegd aan minstens 5000 bijstandgerechtigde werkzoekenden in Amsterdam, die momenteel enorm lijden onder dit inhumane gedragsexperiment. Ik heb het zelf gedurende 4 dagen mogen meemaken, en heb over mijn belevenissen en gedachten een sfeerartikel geschreven (4112 woorden). U mag het artikel gebruiken zo u wilt, liefst niet inkorten, of teveel uit context halen. Ik wil u verzoeken tot publicatie van het artikel om zo te helpen deze wantoestanden in de publiciteit te brengen. En daarmee hopelijk tot een einde te brengen. Met vriendelijke groet, Siem de Jong." Antwoord: Welnu heer De Jong. Wij hebben uw verhaal en de daarin omschreven ontberingen met verbazing en afgrijzen gelezen. Tevens bood het onderstaande lange epistel een opvallende blik op de bureaucratische onderzijde van de crisis. Om niet te zeggen dat alle beschreven situaties eigenlijk precies voldoen aan alle clichés, stereotypen en horrorverhalen die we al jarenlang horen fluisteren vanachter de grauwgrijze, onneembare vestingmuren van de reïntegratiebureaucratie. Derhalve hebben we besloten uw verhaal integraal te plaatsen. Leesaanwijzing voor de mensen mét een baan en/of plannen om naar de meubelboulevard te gaan: deze longread kost circa 15 minuten om te lezen en aan het slot is diep zuchten in moedeloosheid niet uitgesloten.

Kom langs in de DWI-DwangKas! Bijstandsgerechtigde werkzoekenden pesten met ouderwetse dwangarbeid, overdekt met een verantwoord modern biologisch-dynamisch sausje. Modern Lijden met Modern Pasen; Politicus zaait haat in bloeddorstige Menigte; Barabas (de échte misdadiger) wordt vrijgelaten; Jezus wordt gekruisigd. Een pervers en mislukt experiment ten koste van minstens 5000 bijstandsgerechtigde werkzoekenden door Dienst Werk en Inkomen, Gemeente Amsterdam. April 2014. Man, 51 jaar, in de kracht van zijn leven, fysiek iets minder, maar de rest doet het nog zeer goed. Hij kan zelfstandig en onafhankelijk, zonder een grote last of een bedreiging te zijn voor de maatschappij, in goede verstandhouding met die maatschappij leven, zeg maar. “Ze accepteren en respecteren elkaar; vallen elkaar niet lastig, en laten elkaar respectvol met rust.” Ze leven in harmonie met elkaar en bezorgen elkaar geen problemen. Af en toe vindt hij (on)betaald werk of een klus, maar niet voldoende om volledig uitkeringsonafhankelijk te kunnen leven. Hij kán wel werken, hij wíl ook werken, maar er ís geen werk genoeg (én hij is te oud). Blanke Nederlandse Man, 51 jaar, academicus én hbo'-er. Managementkwaliteiten. Veel potentie. Breed inzetbaar. Slim, Humor, Intelligent. Het jaar 2000: omslag van manager naar snelle en flexibele diensten verlenende acteur, trainer en coach; een gelukkige zzp'er. Crises Wanneer als gevolg van de crises in 2007 de hoeveelheid werk en de financiële vergoeding daarvoor afneemt, begint hij in te teren op zijn eigen vermogen. Wanneer dit vermogen teveel geslonken is, schrijft hij zich in als Werkzoekende bij de Dienst Werk en Inkomen (DWI), Gemeente Amsterdam, om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Hij ontvangt vanaf begin 2012 een broodnodige bijstandsuitkering, doet serieuze audities, wat licht vrijwilligerswerk en solliciteert wekelijks met gerichte brieven naar passend werk. Hiernaast houdt hij de actuele ontwikkelingen op zijn vakgebieden goed bij. Na de ineenstorting van de financiële markten en beurzen in 2007 door malafide praktijken en criminele producten, bedacht door bankiers en advocaten, goedgekeurd door goedgelovige accountants, is het grote geld té moeilijk te pakken om passend te straffen, dus gebeurt dit slechts mondjesmaat en licht. We zijn er teveel afhankelijk van geworden - "Too big too fail." Survival De werkeloosheid neemt toe door meer faillissementen en verslechtering van de wereldeconomie. Degenen die nog werk hebben, zijn opgelucht dat ze nog een stevig vast inkomen kunnen blijven ontvangen; ze werken extra ijverig door, verzuimen significant minder en hopen op behoud van hun vaste reguliere bestaan. Ze peinzen er niet over een aantal uren of taken op te geven en af te stoten om het groeiende leger werklozen de mogelijkheid te bieden aan het normale betaalde werk te gaan. De hoeveelheid arbeid wordt niet eerlijk verdeeld en schaarser. Door de lange duur van de crises wordt het “redde wat je redde kan”, en “kijken hoelang ik het volhou.” Vanaf het begin van de crises nemen de door de overheid opgelegde bezuinigingen toe en worden alle lagen van de bevolking financieel getroffen. Mensen met een minimumloon of een uitkering worden procentueel, en daarmee relatief, het hardst geraakt. Wanneer we de begrotingen met veel moeite weer passend moeten maken, en het geld érgens vandaan moet komen, dan worden degenen aangepakt in de samenleving die het meest kwetsbaar zijn en zich het minst goed kunnen verdedigen en verweren: onze mede-Nederlanders aan de onderkant van de sociale en tolerante Nederlandse samenleving; minimumloon, uitkeringsafhankelijk, slecht Nederlands sprekend, gekleurd, op leeftijd, ziekig, criminele achtergrond of een combinatie van deze kenmerken. De crises ligt dan ineens aan 'die mensen'. Díe moeten worden bestraft voor iets wat ze niet hebben gedaan of veroorzaakt. De schuldige maatschappij ontspringt de dans. Die wordt niet hard aangepakt, niet aangeklaagd en niet op korte termijn veranderd. Chantage Met als doel vermindering van de stijgende werkeloosheid en als motto “voor wat, hoort wat”, worden werkzoekende Nederlanders in het hedendaagse moderne Nederland gedwongen om dwangarbeid te verrichten voor het behoud van hun individuele uitkering. Deze bijstandgerechtigde Werkzoekenden, die in hun levensonderhoud afhankelijk zijn van een magere uitkering, waarmee ze maar nét kunnen rondkomen, worden door diverse Klantmanagers en daarmee het DWI, gechanteerd en onder grote druk gezet, om een door DWI eenzijdig opgelegde overeenkomst te accepteren: op straffe van korting, opschorting of inhouding van de uitkering. Stel je voor dat je tegen alle AOW'ers zou zeggen: “Allemaal 50 sokken per week breien, anders krijgt u uw AOW niet meer!” Ontvangt u Kindertoeslag? Dan bent u verplicht om zélf de kinderen minstens twaalf uur per week intensief laten sporten! Wanneer de vermogensloze werkzoekende geen uitkering meer ontvangt om zelfstandig in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, kan hij zijn eigen leven in onze maatschappij niet meer betalen en gaat ie langzaam dood. Kosten uitkering werkzoekende minder én dat scheelt weer een plek op de overvolle arbeidsmarkt, al zal de maatschappij dan wél op moeten draaien voor de begrafeniskosten. Gaat ie niet langzaam genoeg dood, dan gaat ie geld lenen. Dat zal moeilijk gaan; geen vermogen, onderpand, weinig bezit, toenemende kans op ziektes, slecht eten, grotere kans dat ie in een ziekenhuis terecht komt én niet verzekerd is: dat gaat de samenleving héél wat geld kosten. Dán maar bedelen óf de criminaliteit in: toch al boos op wat je allemaal is aangedaan door 'die overheid', kan ik me dat héél goed voorstellen. Ik zou het geld liever willen besteden aan een professionele en menswaardige ondersteuning en een realistische en constructieve begeleiding van bijstandsgerechtigde werkzoekenden. Haalbaar werk De wanhopige en klemgezette werkzoekende stemt tijdens een intakegesprek in, onder druk van de assertieve klantmanager, met deelname aan een zogenaamd 'traject'; een moderne vorm van dwangarbeid, maar in de woorden van DWI: “Arbeidsinschakeling trede 3: accepteren van passende arbeid; het traject kunt u zien als een opstap naar werk; maken van een realistische beroepskeuze.” En uit de interne wervingsfolder: “U gaat aan de slag met uw werknemersvaardigheden zoals: op tijd komen, omgaan met collega's/leidinggevenden en afspraken nakomen. Het doel is dat u vanuit dit traject overstapt naar een voor u realistische en haalbare baan.” Zonder arbeidsovereenkomst, CAO of minimumloon verrichten sub-assertieve bijstandsgerechtigde werkzoekenden gedwongen arbeid tegen en zonder zijn of haar expliciete wil, zónder dat er realistisch uitzicht voor ze bestaat op een reguliere baan. Er is niets overeengekomen tussen Klantmanager en Werkzoekende; de Klantmanager heeft een eenzijdige overeenkomst afgedwongen. De werkzoekenden zijn gechanteerd om deel te nemen aan dit perverse dwangarbeidexperiment, als illustratieve voorbode van de toekomstige participatiemaatschappij. Nog eventjes geduld; Uw busje komt óók zo... Ik heb het allemaal zelf en aan den lijve mogen meemaken. Welkom bij een persoonlijke sfeerimpressie van de eerste 4 dagen dwangarbeid, van een traject van 3 maanden, in de dwangkas: 'Het Groenteschip'. Dag 1: Een nieuwe dag in het leven van Dwangarbeider Siem. Maar vóórdat ik 4 dagen per week moet beginnen, moet ik eerst op het Dwangarbeidselectiecentrum, Laarderhoogtweg 51, mijn standaard-uniform ophalen: overall, gebruikte werkschoenen, veiligheidsbril, gehoorbeschermers en werkhandschoenen. Ik word als dwangarbeider waarschijnlijk breed inzetbaar geacht op taken die ik nog nooit heb uitgevoerd. Dat belooft wat! Zonder gesprek met mijn toekomstige collega brengt de werkmeester ons in een groen busje naar 'Het Groenteschip': Biologische Land en Tuinbouw in een koude kas in Aalsmeer, vlak bij het Amsterdamse Bos; Rietwijkeroordweg 51. (ma-do 08:00-15:00). Boter, Kaas en Brood (later Eieren) Ik kleed me in een onverlichte cabine om en stel me voor aan wat collega's. De beloofde rondleiding blijft uit wanneer er plotseling zo'n 20 mooi donker gekleurde, vooral Frans sprekende asielzoekers, voor de kasdeur staan. “Oriëntatiedag.” Ik “mag” koffie zetten en zet ze in het zonnetje. Het idee dat Nederland asielzoekers beter behandelt dan z'n eigen genaturaliseerde werkzoekende Nederlanders kruipt langzaam bij me naar binnen. De lunch blijkt te bestaan uit twee door DWI verstrekte bruinbroden, een homp bevroren boter en veel dezelfde kaasplakjes. De plastic kuipjes jam en pindakaas uit de overgebleven lunchpakketten voor de asielzoekers worden als uitzonderlijke afwisseling op het dagelijkse lunchmenu gezien. Het inmiddels versleten tosti-apparaat, waar de potentiële kaastosti's (géén ham!), op worden geplet, blijkt op een bepaalde manier te moeten worden “bestompt”, zodat het groene lichtje weer aangaat. Ik durf niet té hard te slaan en een paar tosti's mislukken grandioos. M'n op deze tosti's wachtende collega's zeggen daar helemaal geen moeite mee te hebben en accepteren de halfzachte creaties zonder morren. Een werkmeester zegt na 2 minuten kennismaking dat ik hier “wel snel weg zal zijn”. Een collega blijkt een glazen oog te hebben en ik vraag naar welk oog ik dan moet kijken om hem recht in zijn oog te kunnen kijken. Piet, een ouwe hippie, werkt gedwongen maar één dag vanwege problemen met zijn rug. Uitzitten 's Middags mag ik broccolistekjes, die overigens slecht uitgelopen zijn, verpotten, verplaatsen en water geven. Langzaam begin ik te zweten; wanneer je een tijdje in een kas zit waar de zon flink opstaat, met veel verdampt vocht en geen zuchtje wind, zegt het lichaam snel dat het te warm is; 'goed voor de plantjes, minder goed voor de mensen'. Contact met de werkmeesters die de boel een beetje in de hand moeten houden en sturen verloopt goed. Ik heb ze verteld dat ik dit traject “dwangarbeid” vind, en ik werk aan een bezwaarschriftprocedure tegen het door DWI volledig eenzijdig genomen besluit om mij op dit traject te plaatsen. “Zit het maar gewoon uit; doe maar gewoon je best; doe rustig en gedraag je”, zijn de tips die gegeven worden door mijn mededwangarbeiders én de werkmeesters. Er hangt een leedaccepterende gedoogsfeer in de broeiige kaslucht, waarin iedereen maar een beetje als een trage zombie loopt rond te schoffelen; wanneer iemand een beetje enthousiast wordt, valt dit meteen op. Helaas ben ik ogenschijnlijk de enige die er nog iets positiefs van probeert te maken. Er schijnt wel een soort 'werkplan' te zijn, maar wie dan plan nu weet, dat weet men eigenlijk niet. Ze weten niet goed wat ze aan me hebben. Ik besluit om de komende dagen meer informatie te verzamelen om een zo gefundeerd mogelijk bezwaarschrift te kunnen indienen, zodat ik hier zo snel mogelijk weg ben en voorkom dat dit soort praktijken nog langer voortduren. Er moet iets aan de kaak worden gesteld. Ik wil een digitale klachtenbom opstarten en spreek met Almar, die veel lijkt te weten over DDoS-aanvallen. Ik besluit om me te gedragen als een OEN (= Open, Eerlijk en Nieuwsgierig). Eens kijken of de praktische communicatieve vaardigheden die ik door de jaren heen als Trainer heb geleerd aan cursisten ook daadwerkelijk in de praktijk werken... Dag 2: Ik word 's ochtends bij aankomst meteen door een werkmeester apart genomen en aangesproken in de lege kantine 'dat ik niet koffie mee mag nemen en roken op de centrale buiten-wc! Er staat toch geschreven dat het verboden is!'. Er hangt inderdaad een amateuristisch a4-printje op de wc, ondertekend met “de Directie.... “. A, gezien de hoeveelheid puntjes neem ik de Directie niet zo serieus in het communiceren van deze kleine boodschap, en B, door alle emotionele spanning is mijn lichaam al een paar dagen behoorlijk van slag, poeptechnisch gezien. Koffie met een rokertje kunnen dit leed bij mij tot op zekere diepte verzachten. Hiernaast was het papier op, en de dames-wc op slot. Ik heb even mijn grenzen verkend en blaas stoom af door flink te gaan schoffelen. Luigi waarschuwt me meteen voor té hard schoffelen want hij heeft er een peesontsteking door opgelopen in zijn schouder. Ik besluit een schoffel met een kleiner schoffelblad te hanteren, zodat ik meer minder zware steekbewegingen hoef te maken. Plof Blijk ik ineens een grote pijnlijke blaar te hebben opgelopen in mijn van overheidswege verstrekte werkschoenen! Er zat wel wat te schuren, maar ik dacht dat het een steentje was. Ik informeer naar de EHBO-doos en niemand van de werkmeesters vraagt wat er aan de hand is. Met mijn nagels maakt ik pijnlijk een gat en plak ik de blaar af. Ook tape ik de binnenzijde van de linkerschoen waar zich een stukje ontwoeld plastic bevindt. Kees blijkt half doof en elke dag ongeveer hetzelfde stukje gras te maaien. Hij heeft zijn gehoorbeschermers ook nooit op! Af en toe wordt mijn humor wat morbider, maar het houdt me op de been. 's Ochtendsvroeg waren we nog met z'n drieën, maar na een half uur en een uur schoffelen, zijn mijn mededwangarbeiders plotseling en zonder reden uit de Japanse koolbedjes verdwenen! Heb ik het maar in m'n eentje afgemaakt. Met veel zweten, wassen en water drinken. Ik paradeer een beetje met mijn inspanningsdruppels en denk: “mij krijgen ze niet klein...”. Ik schoffel 's middags nog een klein richeltje aardbeien en voer de interne kippen met vers 'onkruid'. Mensen beginnen naar me toe te komen en hun verhaal te vertellen wanneer ik naar ze luister en een klein beetje doorvraag. Ik voel me gesterkt in mijn missie, maar begin me ook bozer te voelen, alsof ik meer spanning kwijt wil, en ik moet me inhouden. Ik bel 's avonds een goeie vriend om even te luchten en te overleggen. Dag 3: In de ogen van de werkmeester blijk ik ineens 'goed' te hebben gepresteerd bij de aardbeien; hij denkt wel dat ik “groene vingers heb en netjes werk”. Mijn vader, Maarten, was bloembollenpakhuischef en moestuinder; groen in hart en nieren. Het is nu bijna 4 jaar geleden dat hij overleden is. Ik voel dit werk dan ook als een soort 'eerbetoon' aan hem. Ik doe het voor de plantjes én voor hem, én voor sociaal onrecht, waar hij vroeger ook voor opkwam. Dus ik heb wél wat groene opvoeding meegekregen gedurende mijn jeugd, ook al had ik er niet veel belangstelling voor. En ik weet ook wat sociaal onrecht is. De werkmeester is daarvan niet op de hoogte, maar hij wordt enthousiast over mijn gedrag en ik krijg tijdelijke keukenverantwoordelijkheid; beetje afwassen, opruimen, schoonmaken, rechtzetten, en/of bijvullen. Dit doe ik in de officiële pauze, dus na deze officiële pauze neem ik mijn échte eigen pauze op, omdat ik in de pauze heb staan dwangarbeiden. Huh? Meteen word ik in mijn eigen pauzemoment gestoord door een werkmeester die mij aanspreekt, en na een rustige en korte uitleg van mijn kant wordt mijn “onder eigen verantwoordelijkheid genomen pauzemoment” geaccepteerd. Het is me ook nog steeds onduidelijk wanneer de pauze nu begint en eindigt en wat je nu precies wél en níet mag doen; ik maak een foto van de huisregels, want een kopie maken is niet mogelijk, en op internet zijn ze niet te vinden. M'n dwangcollega's zijn het er over eens dat ze niets leren van de werkmeesters, maar ja, ik heb ook het idee dat sommigen niet écht iets kunnen en/of willen leren, of open staan voor nieuwe dingen. “Er valt wel wat te regelen met minder dagen”, fluistert een werkmeester me toe. Ik zeg dat ik naar hem toekom zo gauw als ik van die mogelijkheid gebruik wil maken, maar nu nog even niet. Keukenprins Ik krijg meerdere malen geheel onverwachts complimenten; “heb je iets in de horeca gedaan?” Ik zeg dat ik het nu prettig vind om gewoon mensen die het minder goed hebben dan ik te helpen en te ondersteunen; ik lever een sociale dienst vanuit mijn liefde voor mijn mededwangarbeiders, waarbij sommigen er naar mijn idee mentaal en fysiek slecht aan toe zijn. Er wordt onbegrepen gegniffeld. Ik geef mijn mede dwangarbeiders tips in de face-to-face omgang met werkmeesters en Klantmanagers, en informatie over je rechten als werkzoekende die staat ingeschreven bij DWI. Veel mensen blijken daar niet écht van op de hoogte, of durven van deze rechten geen gebruik te maken. De werkmeester flirt met de enige dwangarbeidster; ze verstaat hem niet goed en de werkmeester gaat nog even door. Centraal bijeengroepen met z'n achten in de kantine, vertelt de werkmeester dat we volgende week onze jaarlijkse excursie hebben, samen met de mensen van de andere 8 trajecten en DWI-medewerkers; het Zuiderzeemuseum bij Enkhuizen. We hebben een gids. Je hoeft niet mee. Ik ben de enige die niet mee wil en geef dit uitdrukkelijk te kennen. Dit wordt zonder verder doorvragen geaccepteerd. Ik moet gewoon weer om 07:45 klaarstaan voor het busje en word dan door niemand naar de kas gebracht, waar niemand aanwezig is, want iedereen is op excursie. Dag 4: De Klantmanager van DWI komt vandaag langs! Dat lijkt spannend te zijn want niemand wil echt met haar praten, want ze zijn bang voor haar. Ze komt 1 keer per week op donderdag in de kas om je mogelijkheden op een baan te bespreken en je wellicht een baan aan te bieden. Al mijn collega's blijken inderdaad gebeld te zijn; maar één keer; als veger voor de Reinigingsdienst Amsterdam, via Randstad. Mijn collega's zijn daar niet op in gegaan. Killer Queen De Klantmanager, bijnaam “de Koningin”, komt volgens een collega uit Leiden, fluistert ie; ze ziet er goed uit, grote tieten, en gedraagt zich namaak Randstad-amicaal. Mijn collega's zijn mannen die dát wél leuk vinden; maar de gesprekken met haar vinden ze maar niks; ze vertrouwen haar niet en “ze beloven van alles, maar er is niets van waar; ze zeggen wat je moet doen; ze doen maar met je wat ze willen; je wordt al gauw lastig gevonden”. Klagen helpt volgens hen niet en ze zijn ook bang dat stemverheffen of klagen meteen van invloed is op het behoud en de hoogte van hun toch al minimale uitkering. De 'Koningin' beslist namelijk over het verdere verstrekken ervan. Tijdens een gesprek met de Klantmanager mag je je laten ondersteunen of begeleiden. Dit is één van je rechten als werkzoekende. Ik vraag één van mijn collega's of hij mij wil ondersteunen door tijdens het gesprek met haar gewoon naast mij te zitten, alleen maar te kijken wat er nu gebeurt, en niets te zeggen, behalve als je iets gevraagd wordt. Dan geef je gewoon eerlijk antwoord. Hij trekt bijna meteen wit weg en ik word gealarmeerd door zijn zeer vermoeide en angstige blik; hij laat me mijn verzoek niet afmaken en loopt haastig weg. Ik voel me een werkbij. De eieren! Na nog wat afschoffelen in de aardbeien word ik gevraagd om eieren te bakken. De kippen hebben wat wisselend gelegd, maar we mogen 2 eieren per persoon. Ik blijk weer over talent te beschikken want iedereen geeft me complimenten voor mijn 'scrambeld eggs'. En dat terwijl ik gebruik maak van een campinggastel met veel te grote niet anti-aanbaaklaag steelpan! Wanneer de Klantmanager een eitje mee komt eten valt iedereen stil; na 3 minuten is ze weer vertrokken. De mensen vertrouwen me steeds meer en vertellen meer verhalen aan me. Ik word pissig. Ik praat met een werkmeester over zijn hobby en zie hem voor het eerst sinds 3 dagen enthousiast worden. Jamai is boos op hem want hij neemt foto's van je zonder toestemming. ”Je wil toch niet hier dat ze foto's maken van jou, voor internet!” De drie, allen blanke, werkmeesters verschillen enorm. De één is een gesjeesde bioloog, de ander een rigide controleur en de meest opmerkelijke; een getemde en gedesillusioneerde linkse activist, die vroeger nog met een Klasjnikov over zijn schouder voor 'la revolucion' in Zuid-Amerika heeft gestreden! In hem ben ik het meest teleurgesteld. Ik heb ze allen meerdere malen expliciet verteld wát ik aan het doen ben en wáárom. Het zijn allemaal goeie mensen, alleen werken ze wél mee aan het in de praktijk uitvoeren en handhaven van dwangarbeid als kenmerk van extreemrechts beleid. De controleur-werkmeester is degene die álle dagen aanwezig is; hij heeft relatief het meest verstand van groen, en het minst verstand van mensen. Goed voor de plantjes... Loempia-deal Wanneer ik meeloop om de dagelijkse vieze vaat weg te brengen, blijkt zich in het kasgebouw naast de onze, een complete stomende afwasstraat c.q. loempia-makerij te bevinden. Het meest wordt ik geraakt door een oude man met grijs haar en dito baard die loempia's zit te vouwen en te plakken. Ik zie de Japanse groente klaarliggen voor de loempia-vulling en herinner me dat ik daar van de week nog geschoffeld heb. Dus zó ben ik als dwangarbeider ingezet om diensten te verrichten voor een commercieel bedrijf. Een normaal bedrijf had een betaalde kracht met een reguliere wettelijke aanstelling hetzelfde werk kunnen laten doen. Er zal wel ergens een deal gesloten zijn. Ik heb nu eindelijk een gesprek met de Klantmanager, want ze komt normaal altijd 's ochtends. Ogenschijnlijk heeft ze nog niet met mijn andere collega's gepraat; wél met de werkmeesters. Aan het begin van de middag hoor ik van de werkmeester dat ze er nu klaar voor is. Ik kleed me uit mijn overal, doe een stropdas om en een zomers buitenjasje aan. Het gesprek blijkt plaats te vinden in de open lucht, op een houten picnicktafel, onder een koud windje. Vorige week heb ik haar voor het eerst ontmoet; ze is de eerste van de vier of vijf vrouwelijke Klantmanagers die een beetje doorvraagt. Ze is tevens Reïntegratieconsulent. Ze zet tijdens het gesprek haar charmes in om haar doel te bereiken. Uit de functieomschrijving voor de functie van 'Klantmanager' blijkt dat je moet beschikken over; ' duidelijke communicatievaardigheden: afspraken maken, rapporteren en handhaven'. Getuige de emotionele reacties van mijn collega's kan ze dát allemaal véél te goed. Wat ze niet kan, maar dat staat ook niet in de functieomschrijving, is luisteren. Inzage eigen dossier DWI Ik had gevraagd via de mail om inzage in mijn eigen dossier bij DWI om mogelijk mijn bezwaarprocedure te kunnen ondersteunen. Dit is één van mijn rechten als werkzoekende. Het blijkt alléén mogelijk om mijn dossier op papier uit te printen en de print kan ik volgende week dinsdag, 15 april, ophalen. Ik hoef dan niet te dwangarbeiden die dag. Binnen twee minuten is het gesprek beëindigd en ik twijfel uitgeput of er wordt verwacht dat ik me voor het laatste half uur nog omkleed. Ik rek tot het einde en huil als ik thuis ben en in een veilig warm bad lig. Dat mensen het léf hebben om zó om te gaan met hun medemensen! Ik vraag me af hoe Günter Wallraff zich gevoeld moet hebben. Na de crisis Nu, zeven jaar na de crisis, spreekt de politiek vooralsnog schuchter over lichte economische groei. Dus die participatie-economie zal voorlopig nog niet écht doorgang hoeven vinden. Denk echter nu aan alle mensen die nu gedwongen moeten participeren en dwangarbeid moeten verrichten, tegen hun wil en zin in, zonder een realistisch uitzicht op een reguliere betaalde baan of vast werk. Als je ze niet wilt als collega op de concurrerende arbeidsmarkt, geef ze dan als sociale maatschappij een levensreddende uitkering zonder ze verder 'lastig te vallen'; heb het lef om juist de ongrijpbare schuldigen aan de top aan te pakken. Heb het lef om díe mensen te helpen die níet de macht en de kracht hebben om voor zichzelf op te komen, in een maatschappij die de boetedoening sadistisch op de verkeerde groep neerlegt. Help minstens 5000 Amsterdamse dwangarbeiders; het zijn bijstandgerechtigde werkzoekenden die deel uitmaken van ónze Nederlandse maatschappij. Gaan wij als sociaal Nederland deze mensen straffen met ónze onmacht? Naschrift: 15 april heb ik een officieel gesprek met mijn Klantmanager, laat in de middag, in het Dwangarbeidselectiecentrum, om de papieren uitdraai van mijn digitale klantdossier overhandigd te krijgen. Ik ben volgens mij de eerste die dit ooit verzocht heeft want ik mag het: “na interne navraag” niet onder begeleiding inkijken op de computer en “het moest allemaal helemaal worden uitgedraaid.” Ik zoek voor aanvang van het gesprek nog even naar de uitdeelbare standaardklachtenformulieren van DWI, maar die blijken bij navraag 'op'. Er zijn wél drie bakjes propvol met 'compliment'-kaartjes. Volgens de lachende bewaker 'gaan die best hard'. Ik geef haar géén hand, zeggende dat ze: “mijn tegenpartij is in een bezwaarschriftprocedure en ik dit gebaar nu niet passend vind.” Ik vraag of ik het gesprek op mag nemen met mijn voicerecorder. Ze kijkt langs me heen over mijn linkerschouder en vraagt of dit 'ok?' is aan iemand. Blijkt er plotseling in de nét nog geheel lege wacht/spreekruimte een, tot nu toe stille, gespierde bewaker op twee meter afstand achter me te staan! Die heeft geen problemen met het opnemen. Ik ben niet geïmponeerd of bang. Ik heb langzaamaan een goeie band met deze bewaker opgebouwd gedurende de vele verplichte bezoeken aan het Centrum. Ik had echter geen 'security' besteld voor bij het gesprek met de Klantmanager; ik verwachtte niet dat ze mij openlijk gewelddadig zou gaan bejegenen. Het gesprek samenvattend. Ik ben “duidelijk niet geschikt voor het traject” en ben daar “met onmiddellijke ingang” vanaf gehaald. Ik krijg nu persoonlijke coaching. Vanaf 6 Mei kan ik de uitnodiging voor een eerste PAP-gesprek, van mijn nét van vakantie terugkerende Klantmanager, tegemoet zien. Het gebouw begint ineens anders te ruiken... Siem de Jong Schrijver is Psycholoog, Economisch-Jurist, Acteur, Communicatietrainer en Coach. Alle namen in dit artikel zijn gefingeerd ter bescherming privacy dwangarbeiders. Siem gebruikt zijn echte naam.