Insecten zijn klootzakken. Vieze wriemelaars met veels te veel pootjes en van die gore sprieten en tentakels, huuu. Wie zo dom is om weleens in de natuur te komen, en daar rekenen wij ook het concept 'tuin' toe, weet wat wij bedoelen. Licht een tegel of rol een steen weg en aanschouw een levend schilderij van Jeroen Bosch, qua stukje infernobeleving vanuit het dierenrijk. Gat. Ver. Damme. Het ritselt van het leven, haastig spoeden de gemelijke huftertjes zich uit het zicht, terug de schaduwen in waar ze ongetwijfeld onheilige plannen tegen de mensheid smeden, slijmerige eieren leggen en wanstaltige larvae voortbrengen. Uit een enorme dode duizendpoot, toch wel het meest zieke creatuur dat de Schepper kon bedenken, krioelen platte, grijze beestjes. Pissebedden rennen in paniek over elkaar heen, een oorwurm glibbert aalglad door de massa met zijn wanstaltige grijpklauw in de aanslag. Met die klauw komen ze uw ziel uit uw lichaam trekken om aan Beëlzebub te geven, want insecten zijn de afgezanten van de Hel, allemaal. Vliegend zijn ze er ook, dat is al helemaal doodeng. Dierlijke drones met gif-angels en/of bloedzuigende capaciteiten. Volkomen onvoorspelbaar en immer slecht gehumeurd. En zelfs als ze er niet op uit zijn om u te vergiftigen cq leeg te zuigen, ooit een kever zien vliegen? Met die blinkende schildjes opgeklapt, dunne flappervleugels er onder en die bungelende poten zo'n beetje net niet net wel tegen u aan zoemen. Rot. Eens. Op. En dan is daar: de hommel. De uitzondering op de regel. Een soort vliegende hamster met een gezellig, pluizig rompje, een opgeruimd gemoed en doorzichtige, beslist niet aanstootgevende vliegvleugels. Doet zijn ding. Hommelt wat. Is liev. Bevrucht bloemetjes. En wie, vragen wij u, is er van al die onnoemelijk griezelige en onsmakelijke veelpotigen weer met uitsterven bedreigd?
Juist. Hebben wij weer hoor. Hup Hommel!
