Geenstijl

Tja. De Arabische Lente. Wat een romantisch sprookje had het moeten worden. Helaas is de politieke, religieuze en democratische praktijk een ander verhaal, met als mensonterend dieptepunt momenteel de situatie Syrië. Dit is wat er gebeurt als je moderne, westerse politieke structuren (democratie) probeert toe te passen zonder de anachronistische culturele en religieuze tradities uit het politieke domein te weren. Een explosief spanningsveld. De natievorming in Europa stond bol van oorlogen en rebellie die voortkwamen uit halve democratieën die makkelijk exploiteerbaar waren. Of denk aan de Meijiperiode in Japan in de late 19e eeuw, waarbij westerse politieke systemen werden geïmplementeerd en industrialisatie en economische modernisering plaatsvond, maar waar oude Japanse tradities werden misbruikt door bepaalde facties om het volk alsnog te onderwerpen aan een oligarchie met een goddelijke keizer aan het hoofd. Een periode vol complotten, rebellie, moordaanslagen en intriges. Het kostte een oorlog met China, een bloederige oorlog met Rusland en een destructieve oorlog met de hele wereld voordat Japan onder begeleiding van de Amerikanen in staat was haar culturele en religieuze tradities los te koppelen van het politiek systeem. Iets wat in de Arabische landen ook zal moeten gebeuren.

Het probleem in islamitische landen Zolang machtswellustige stammen geen democratisch politiek systeem tolereren zonder dominantie van archaïsche Arabische en islamitische wetgeving, zal het spanningsveld tussen volksvertegenwoordiging en Allah-vertegenwoordiging leiden tot Syrische toestanden. Simpel, zolang diverse facties in een land Allah en de sharia als autoriteit beschouwen en niet het democratisch proces, ontstaat er een krachtveld waarin een vredige status quo onmogelijk is. En helemaal als de religieuze autoriteit ook nog een onderhevig is aan diverse sektarische interpretaties, die allemaal strijden voor hun eigen gelijk. Democratie die aan banden ligt van eeuwenoude tradities, rituelen en religie is een kreupele democratie, waarin gewelddadige machtspolitiek zich kan nestelen en groeien tot een allesvernietigende tumor. Daardoor worden zowel de oude tradities als de verse democratie destructief verpulverd in een strijd die net zo goed militair als semantisch is. Voltooiing van de Arabische lente De Arabische Lente is pas voltooid als stammentradities en islam zich terugtrekken vanuit de politieke sfeer naar de privésfeer en zich ondergeschikt maken aan de vrije democratische principes. Scheiding van kerk en staat, simpeler kunnen we het niet maken. Niet dat vrije democratie altijd ideaal is -zie ook: PvdA- maar het is wel het beste alternatief dat er momenteel op deze planeet voorhanden is voor mensen die in een relatief stabiele, eerlijke en vrije natie willen leven. Maar ja. Zie dat maar eens een beetje acceptabel in die eigenwijze baardkoppen te krijgen daar. Een islamitische staat Het alternatief is een islamitische staat waarin het volk zich ondergeschikt maakt aan een religieuze dictatuur en geen stem, inspraak of mensenrechten eist. Dan heb je ook een stabiele, vredige situatie. Maar daarvoor is momenteel de islam te gefragmenteerd en is er geen sektarische fundistroming die zoveel macht kan grijpen. Niet in Syrië, maar ook niet in de overige moslimlanden waar het momenteel relatief rustig is. Daarvoor is de wereld te klein, de westerse vrijheid te dichtbij en de parlementaire kennis te makkelijk voorhanden. Nooit zal een volledige bevolking in de 21e eeuw accepteren in een religieuze dictatuur te wonen, met opstanden, burgeroorlog en onderdrukking tot gevolg. Impasse Kortom, zolang er geen ingrijpen van buitenaf plaatsvindt in Syrië, zoals na de Tweede Wereldoorlog in Japan, waarbij de bevolking in zijn totaliteit het westers democratisch model accepteert, zal er een bloederige impasse blijven bestaan. Want op eigen kracht is dit spanningsveld niet te doorbreken. Geen van de facties in Syrië is momenteel sterk genoeg om de eigen wil door te drijven en wat er al aan democratische principes was is veranderd in een ruïne. Die twee voorwaarden: extern ingrijpen en acceptatie van de totale bevolking van de westerse principes waardoor religieuze autoriteit verdwijnt uit de politieke sfeer en zich alleen nog richt op de privésfeer, zien wij de komende tijd niet plaatsvinden. Wellicht nooit. En ingrijpen zonder zicht op de acceptatie van democratische autoriteit, zoals in Vietnam, Afghanistan en Irak, is al helemaal niet heilzaam, want dan schiet het westen alleen zichzelf maar in de voet. Daardoor zal het spanningsveld nergens echt volledig ontspannen de komende jaren. En daarom zal de Arabische Lente voorlopig de komende jaren, in verschillende verschijningsvormen, een bloedbad blijven. Allah als autoriteit van politiek bestuur betekent nu eenmaal bloed aan de muur.