Geenstijl

Nieuwe stijlloze columnist, by dope demand! U kende hem al uit de panelen. Daarna van dit gas(t)topic. En nu hier wekelijks in het weekend op De GeenStijl, om recht en rede te praten in wat krom en kritiekloos is: uw aller (*tromgeroffel*) FEYNMAN!
De strafzaak van Badr Hari kent een eis van vier jaar, waarvan slechts drie onvoorwaardelijk. Waarvan er bij normaal gedrag dus maximaal twee jaar worden gezeten. En dat voor ACHT! delicten. Het oudste delict is van bijna vier jaar geleden: op 20 februari 2010 werd een portier door een groep mannen gelyncht. Volgens de geruchten van de Officier van Justitie zou Badr Hari deel van die groep hebben uitgemaakt hebben. We hebben in Nederland het rare systeem dat we het zwaarste delict uit de tenlastelegging pakken en daar een bepaalde bonus op plakken voor de rest van het document. Simpelweg omdat we het botweg optellen van straffen te barbaars vinden. Effectief kent het systeem dus een korting op de strafmaat bij tijdige herhaling. Dat leidt helaas ook in dit geval tot ernstige rechtsongelijkheid. Had het OM tijdig gehandeld, dan hadden de delicten van 2010 in 2011 gediend, 2011 in 2012 en zo verder. Effectief resultaat is dat bij een reeks van veroordelingen wel simpelweg wordt opgeteld. Verdachte mag dan meerdere keren gaan zitten en is die periode in detentie niet in staat delicten in onze samenleving te plegen.

Erger nog, bij berechting van delict drie, weegt de veroordeling van delict 1 & 2 mee als strafverzwarend. Door de zaken te bundelen, zoals nu gebeurt, wordt de straf echter naar beneden gemaximeerd. Het OM verspilt onze rechten met deze lakse houding en noodgedwongen bundeling. Vooral voor slachtoffers is het zuur jaren later alles opnieuw op te rakelen en te moeten getuigen om via het gerecht hun gram te halen. Maar voor daders en verdachten is deze bundeling en berechting na ruim drie jaar ongewenst. Zij kunnen nooit meer op basis van straffen voor de eerste delicten lering trekken uit hun gedrag, en dat wellicht aanpassen. Ze missen de begeleiding binnen de muren van de gevangenis, en van de reclassering. Dat die begeleiding meestal geen resultaat boekt, doet daar niets aan af. Koen Everink had met liefde het geluk gehad dat Badr Hari een ex-gedetineerde was tot tien telde, zich omdraaide en wegliep. Het geeft bij draaideurcriminelen nog een ander leuk effect. Als je alleen inbraken pleegt en je wordt gepakt met een heterdaadje, kan het heel verstandig zijn om een jarenlange reeks vermogensdelicten te bekennen. Zeker als het ene heterdaadje door sporen gekoppeld wordt aan nog een inbraak. Veel extra straf krijg je niet en je loopt bovendien geen risico onverwacht alsnog terecht te staan en opnieuw voor vol aangeslagen te worden. Hierdoor wordt het oplossingspercentage ernstig opgepoetst, zonder dat er in die extra zaken ook echt extra gestraft wordt. Windowdressing by design. Strafsoftware Zie daarvoor het mooie BOS Polaris (Beslissing Ondersteunend Systeem) van het OM. Een softwarepakket waarin je delicten kunt invoeren, en de strafeis er uit rolt: Je vult het strafbare feit in, plus wat omstandigheden, en je eindigt aan het eind van de rit met een strafeis. Minimale straffen (zoals voorgesteld tijdens menig verkiezingscampagne) zijn derhalve al jaren ingevoerd. (Softwarelink, Windhoos only.) Fantastisch dat met BOS Polaris de rechtsgelijkheid bewaakt wordt. Een groot goed. Het is helaas iets minder dat de rechtelijke macht met dit pakket op de stoel van de wetgever gaat zitten en marginale minimumstraffen invoert voor kleinere criminaliteit. Een fiets stelen levert bijvoorbeeld slechts een probleem van 350 euro op. Zondagochtend met 136 km/h op een lege vijfbaans A2 is een euro duurder. Pakkans A2: door trajectcontrole richting de 100%. Pakkans fietsdiefstal: ??. Of de misdrijven lonend zijn, wordt geeneens bekeken. Een beetje fatsoenlijke fiets kost bij de handelaar meer dan de 350 euro in de rechtbank. Dat is al jaren zo: “Uiteindelijk berekent Van Velthoven een verwachte strafdreiging per misdrijf van slechts ƒ 3,60 boete plus vier uur vrijheidsstraf.” (bron) Zou je zijn rekensom vandaag (23 jaar later) opnieuw maken, kom je tot vergelijkbare cijfers. Vermoedelijk is men binnen het kleine strafrechtelijke wereldje te veel vanuit het kortetermijn-belang van de verdachte is gaan denken en, mede door de lakse houding van de volksvertegenwoordiging, te weinig vanuit de samenleving als geheel. Vrijspraak of lagere straffen lijken leuk, totdat we de verdachte steeds terugzien. Misschien moeten we het er eens over gaan hebben. Noot voor de reaguurders: Rest mij de panelen hieronder te bedanken voor het omhoog werpen van mijn tegels.