Europa is geen Unie
Het door BurgerforumEU afgedwongen debat over een Europees referendum verliep volgens verwachting: de partijen deden hun woordje, minister Timmerfrans concludeerde dat de burger zich beter niet kan bemoeien met het werk van belangrijke mensen, en volgende week worden een paar plichtmatige moties ongemerkt weggestemd. Einde oefening, geen referendum en de nagenoeg lege Tweede Kamer was een duidelijk signaal aan het volk dat democratie niet meer zo belangrijk is in het Europa van verkiezingsjaar 2014. Tussen Brussel en Binnenhof zit een zelfsmerend olielaagje, een kinetisch mechanisme dat geen fossiele brandstof zoals 'democratie' meer nodig heeft. Het is een gesloten circuit van politieke gunsten en dito baantjes, dat wordt gevoed door een onderling gevoel van onaantastbaarheid. Er is in Europa een nauwelijks te sturen en niet te remmen macht ontstaan die nergens verantwoording voor aflegt. Een fluwelen dictatuur die vrede en welvaart aan haar bevolking verkoopt als zaligmakende idealen. Maar het belang van democratische legitimiteit is niet uit te ruilen tegen vrijhandel, een eenheidsmunt, open grenzen of andere bladgouden verworvenheden. Die worden door Europese leiders als onweerlegbare waarheden gepresenteerd, maar het zijn laagjes vernis die een democratisch tekort moeten toedekken. De EU is wellicht Europees, maar zeker geen Unie. Eenheid is niet te koop met muntjes, die moet je verdienen.Als het maar Euroblauw is
Een simpel idee, simplistisch uitgevoerd, volgens de vertrouwde Henry Ford-methode. Zijn T-Fords waren in alle kleuren verkrijgbaar, zolang het maar zwart was. Zo is de Euro als betaalmiddel ook aangeprezen: een vrij reizend en vrij handelend Europa kwam voor iedere burger in alle kleuren beschikbaar, als het maar Euroblauw was. En net zoals de auto's van Ford als warme broodjes van de band rolden totdat de beurzen en markten instortten in 1929, zo liep de lopende band van de Europese welvaartsmachine ook spaak toen de crisis uitbrak. Die fijne muntjes waren ineens niet meer beschikbaar voor de vrijhandel en verrijking van het volk, maar moesten met grote spoed in de bodemloze schatkisten van Portugal, Ierland, Italië, Griekenland en Spanje gekieperd worden. Waaruit niemand ze ooit nog terug zal zien.
Een groter probleem dan het verlies van geld dat we nu niet meer aan platte televisies, nieuwe auto's of (te) grote huizen uit kunnen geven, is de manier waarop de politieke bedrijfsleiding probeert om de machine te repareren. De ontwerpfouten in de euro die de Europese Droom doen haperen, liggen niet in de vrije markt, de vrije handel of het vrije verkeer. Die zitten in twee grandioos onderschatte zaken. Ten eerste de meest opzichtige genegeerde, maar zeer significante regionale taal- en cultuurverschillen, ruwweg onder te verdelen in een noord en een zuid, een Europese langue d'oc en een langue d'oïl. Het Noorden van Europa, waar gehoorzame burgers wit werken, spaarzaam zijn en keurig hun belastingaangiftes invullen, is strak op de boekhouding en (relatief) strikt op de wet. Het Zuiden opereert daarentegen op grijze, nauwelijks gecontroleerde mechanismes waar bureaucratische corruptie en een zwarte economie hand in hand gaan. Beide systemen werken afzonderlijk prima, maar zijn economisch en cultureel nauwelijks compatibel met elkaar.
Solidariteit is niet te koop
De tweede en nog veel grotere onderschatting waar de Europese CEO's van de BV Brussel zich schuldig aan maken, is het onmetelijke belang van democratische legitimiteit. De burger is méér dan een natje en een droogje, een auto en een tv, een huisje en een zonvakantie. Een burger wil erkenning, respect en een stem die gehóórd wordt. Vrijheid is niet verhandelbaar als consumptieproduct en consumptieproducten zijn geen substituut voor vrijheid. Oprechte, houdbare solidariteit met de Europese idealen is dus niet te koop. Solidariteit moet je verdienen, en de keuze om solidair te zijn moet vrij en ongebonden kunnen worden gemaakt. Dus als VVD66-coryfee Guy "The ultimate consequence of identity thinking is the gas chambers of Auschwitz" Verhofstadt zijn ideale Europa als een federatie van staten ziet, moet hij kappen met zijn domme Godwins en dringend op zoek gaan naar een bestuursvorm of the people, by the people, for the people. Als hij en zijn Eurofiele elite-vrinden die noodzaak niet volledig erkennen en onderschrijven, dan zullen ze vergaan, en al hun Europese dromen, idealen, paleizen met hen.
Europa wil te snel te veel, en is te arrogant om op de burger te wachten. Maar het afvlakken van culturele verschillen totdat ze in één federale puzzel passen, duurt decennia, misschien wel eeuwen. De haastige en betweterige mentaliteit van de Euroleiders vermaakt de Europese Unie tot een bestuurlijke schijneenheid waar de burger wel bakken belastinggeld voor moet ophoesten, daar slechts een verwaarloosbare hoeveelheid inspraak voor terugkrijgt en er bovenop ook nog om de oren geslagen wordt met ontelbare regeltjes, wetjes en verbodjes die niet zelden indruisen tegen grondrechten als privacy en zelfbeschikking. De Verenigde Staten werden opgericht na een revolutie die ontvlamde rond het adagium 'No taxation without representation'. De Europese Unie zou op basis van dezelfde slogan wel eens afgebroken kunnen worden, zeker als ze zonder mandaat hun politieke-, monetaire- en bankenunie doordrukken.
Inferieure Unie
De Europese leiders kiezen ervoor fundamentele fouten in het systeem weg te wuiven door er enerzijds nog meer geld tegenaan te gooien en anderzijds - heel populistisch - de angst voor een nieuwe Wereldoorlog aan te blijven wakkeren. Maar de Europese Unie zal nooit soepel gaan draaien als hij niet gevoed wordt met de op Europese bodem bijzonder schaars geworden fossiele brandstof 'democratie'. Een machine die aan elkaar hangt van inferieure materialen die afkomstig zijn van dubieuze ontwerpers, moet niet provisorisch gereviseerd worden. Die moet terug naar de ontwerptafel. En ditmaal moeten de bouwplannen niet met een blauw, maar met het rode potlood worden uitgetekend.
De quote "Europe must become an empire - in the good sense of the word" is ook van Guy Verhofstadt. Met de mentaliteit die hij met zijn Europese vrinden, van Frans Timmermans, Mark Rutte en Alexander Pechtold tot Jose Barroso, Martin Schulz en Herman van Rompuy, aan de dag legt, zal dat gedroomde 'empire' er nooit komen. Niet zonder de vrije keuze voor solidariteit met hun idealen. En niet zonder democratische legitimiteit.
Geen federalisatie zonder representatie.
Europa wil te snel te veel, en is te arrogant om op de burger te wachten. Maar het afvlakken van culturele verschillen totdat ze in één federale puzzel passen, duurt decennia, misschien wel eeuwen. De haastige en betweterige mentaliteit van de Euroleiders vermaakt de Europese Unie tot een bestuurlijke schijneenheid waar de burger wel bakken belastinggeld voor moet ophoesten, daar slechts een verwaarloosbare hoeveelheid inspraak voor terugkrijgt en er bovenop ook nog om de oren geslagen wordt met ontelbare regeltjes, wetjes en verbodjes die niet zelden indruisen tegen grondrechten als privacy en zelfbeschikking. De Verenigde Staten werden opgericht na een revolutie die ontvlamde rond het adagium 'No taxation without representation'. De Europese Unie zou op basis van dezelfde slogan wel eens afgebroken kunnen worden, zeker als ze zonder mandaat hun politieke-, monetaire- en bankenunie doordrukken.
Inferieure Unie
De Europese leiders kiezen ervoor fundamentele fouten in het systeem weg te wuiven door er enerzijds nog meer geld tegenaan te gooien en anderzijds - heel populistisch - de angst voor een nieuwe Wereldoorlog aan te blijven wakkeren. Maar de Europese Unie zal nooit soepel gaan draaien als hij niet gevoed wordt met de op Europese bodem bijzonder schaars geworden fossiele brandstof 'democratie'. Een machine die aan elkaar hangt van inferieure materialen die afkomstig zijn van dubieuze ontwerpers, moet niet provisorisch gereviseerd worden. Die moet terug naar de ontwerptafel. En ditmaal moeten de bouwplannen niet met een blauw, maar met het rode potlood worden uitgetekend.
De quote "Europe must become an empire - in the good sense of the word" is ook van Guy Verhofstadt. Met de mentaliteit die hij met zijn Europese vrinden, van Frans Timmermans, Mark Rutte en Alexander Pechtold tot Jose Barroso, Martin Schulz en Herman van Rompuy, aan de dag legt, zal dat gedroomde 'empire' er nooit komen. Niet zonder de vrije keuze voor solidariteit met hun idealen. En niet zonder democratische legitimiteit.
Geen federalisatie zonder representatie.