Geenstijl

Rechtbanken zien er van binnen vredig en belegen uit. Dat je de leden van de rechtbank soms tegen de slaap ziet vechten, als er voor de twaalfde keer dezelfde getuigenverklaring moeten worden voorgelezen, dat wil zeggen dat er normaal gesproken in een rechtbank geen bloed vloeit. De meeste rechtszaken krijgen dan ook geen publiciteit, en de zaken die wel publiciteit krijgen, gaan over dingen die ook zonder de rechtbank publiciteit gekregen zouden hebben. De beslissingen van de rechtbanken worden kalmpjes en bedaard genomen, en beheerst uitgevoerd. Je kunt in hoger beroep gaan, maar daar tref je dan weer ongeveer dezelfde dommel en rust aan. Hoe geweldloos wil je het hebben. Maar die geweldloosheid is schijn. Wanneer je niet doet wat de rechtbank je oplegt, dan komt er na lange of korte tijd een man in uniform met een pistool die je dwingt te doen wat de rechtbank wilde dat je zou doen: belasting betalen, een schade vergoeden, in de bajes gaan logeren, je huis uit, een schuld betalen – het kan van alles zijn maar het is altijd iets dat je niet wilde. Daarom is het niet zo’n goed idee rechtbanken te laten runnen door buitenlanders van wie je eigenlijk geen idee hebt wie het zijn. Onbekende, rondreizende rechtsgeleerden die ineens lid zijn van een rechtbank kunnen, vergezocht maar toch, bij wijze van spreken elders wel verdachte zijn in een pedofilie-zaak. Toch worden ze overgevlogen uit Londonistan en spelen vervolgens voor rechter in een Nederlandse shariarechtbank.

Omdat een shariarechtbank een rechtbank is, ziet het er ook wel vredig uit, maar aan het einde van de lijn staat toch echt ook een man met een pistool, anders is het geen rechtbank. Soms staat die man met dat pistool al aan het begin van de lijn: een moslim die liever niet volgens de regels van de sharia berecht wil worden, maar volgens ander recht, bijvoorbeeld Nederlands recht, heeft volgens de sharia een misdaad begaan: hij heeft door zijn voorkeur voor niet-islamitisch recht het vergrijp van uittreding uit de islam gepleegd, en daar staat de doodstraf op. Die straf kan informeel worden voltrokken, en die kaaskoppen dan maar denken ‘ies koeltoer’. Als een shariarechtbank geen rechtbank is, wat is het dan? Een vorm van groepstherapie? Wie is dan de bevoegde therapeut? Mediating? Waar is de mediator gediplomeerd? Is er de mogelijkheid van hoger beroep? Kan je de hulp van een advocaat inroepen? Op de laatste twee vragen tweemaal ‘nee’. Instelling van een sharia-rechtbank betekent noodzakelijkerwijs ook: overdracht van soevereiniteit aan de sharia-rechters, want de sharia-rechter krijgt, als hij echt rechter is en geen graptherapeut, de macht geweld te laten gebruiken. Maar in het bestel zoals dat in Nederland geldt, heeft de overheid het monopolie op het gebruik van geweld. Moet de overheid dat monopolie nu gaan delen met haatbaarden uit Pakistan? Mag de overheid overigens wel brokjes soevereiniteit weggeven zonder toestemming van Brussel en de EU? En vindt de Nederlandse bevolking zo langzamerhand niet dat de overheid genoeg soevereiniteit heeft weggeven aan niet-Nederlanders, in Brussel en nu dus ook nog in Karachi, Londen of Islamabad? Of heeft de Nederlandse bevolking daar geen fluit over te zeggen? Meestal zal het bij sharia-‘rechtbanken’ in Nederland gaan om zaken waarbij de vrouw ontbinding van haar huwelijk vraagt. De islamitische wet geeft de man het recht zijn huwelijk te ontbinden door eenzijdige verstoting van zijn vrouw. Wanneer de man zijn vrouw aan de kant of op straat zet, maar weigert haar te verstoten, dan heeft die vrouw het afwachten. Zij heeft qua vrouw niet het recht haar huwelijk eenzijdig te beëindigen. De man heeft qua man bovendien het recht die verstoting eenzijdig weer te herroepen. Wanneer de vrouw na jaren getreiter voldoende in de greep van de wanhoop is geraakt, zijn de meeste mannen wel bereid tegen betaling een definitieve niet-herroepbare verstoting uit te spreken. Iedereen blij. Sharia-‘rechtbanken’, u begrijpt het gelukkig snel, kunnen veel vrouwenleed lenigen. De sharia geeft de man een soort voogdij-toezicht over zijn vrouw. In de meeste islamitische landen wordt dat door de overheid zo geïnterpreteerd dat de vrouw een briefje van haar man nodig heeft als ze een paspoort wil aanvragen, of als ze het land uit wil. Zonder dat briefje van haar man komt ze er niet uit. Een huwelijksontbinding kan de vrouw niet aanvragen (nou ja, aanvragen kan je alles), althans niet met succes. Het kan er mee eindigen dat buitenlandse vrouwen hun ex-man moeten betalen om terug naar hun moederland te mogen reizen. De sharia mag dan volgens de echte deskundigen voor 90, 95 of zelfs 98% gelijk zijn aan het Nederlands recht, we moesten er in Nederland toch maar niet aan beginnen. Qua man of vrouw.