Geenstijl

Minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans is deze zondag geland op Cuba voor een driedaags bezoek. Het was al langere tijd bekend dat Timmermans een visite aan de Castro-dictatuur wilde brengen, in januari vorig jaar sprak hij zijn Cubaanse collega Bruno Rodríguez Parrilla al tijdens een top in Chili. “Over een aantal zaken zijn we het niet eens, maar we willen wel intensievere samenwerking. In het land vinden hervormingen plaats en ook de relatie tussen de Europese Unie en Cuba is in beweging. Dat is niet alleen voor Nederland van belang, maar ook voor de Caribische landen van het koninkrijk,” zei de bewindsman na dat gesprek. In de brief die Timmermans afgelopen vrijdag aan de Tweede Kamer stuurde staat daar gek genoeg niets over. In de verte klinkt een alarmbelletje. Ook heeft hij deze dagen een ontmoeting met de Cubaanse minister van Handel, in het gevolg van Timmermans een kleine handelsmissie van het Nederlands Centrum voor Handelsbevordering. Dat is interessant want onze eigen minister van Buitenlandse Handel Lilianne Ploumen is niet mee. Nog een alarmbelletje.

De mensenrechten dan. Gevoelig punt want op Cuba doen ze daar niet aan. Alles en iedereen met een afwijkende mening wordt geïntimideerd, gepest of gaat in het gevang. Sterker, zelfs speelgoed voor Cubaanse kinderen wordt afgepakt door de communistische heilstaat. Dat is geen verzinsel van de tegenstanders van het regime maar staat in de Miami Herald die alleen al deze eeuw vier Pulitzer Prizes won. Speelgoed afpakken van kinderen, afgelopen vrijdag, hoe ziek. Wel wordt gesproken met ‘schrijvers, economen en afgevaardigden van de Rooms-Katholieke Kerk, en met Mariela Castro die zich inzet voor de rechten van de LGBT-gemeenschap in Cuba en wereldwijd’. Die laatste is het nichtje van Fidel Castro en de dochter van dictator Raul Castro. Dus. U begrijpt, de Cubaanse mensenrechten staan ook al niet op het programma van Timmermans. Terwijl hij zich als Kamerlid daar toch altijd zo druk over maakte. Het geluid van de alarmbel zwelt aan. Europa dan. Brussel overweegt later dit jaar óók de banden met Cuba aan te halen. Overweegt want belangrijke landen zoals Engeland en Duitsland zijn niet erg voor. Maar als Cuba inschikkelijker wordt op gebieden als mensenrechten zou de EU haar ‘Gemeenschappelijk Standpunt’ kunnen aanpassen, iets wat Cuba wat meer salonfähig zou maken op het wereldtoneel. Logisch: Europa wil investeren in het eiland en de Cubaanse machthebbers willen internationale erkenning. Maar Timmermans is er niet namens Europa. Anders zou de Europese ambassadeur op Cuba - Herman Portocarero – wel aanschuiven. ALARMBEL! Waarom is Timmermans er dan wel? Als Timmermans niet op Cuba is voor Nederland, de overzeese gebiedsdelen en de handelsbetrekkingen. En ook niet namens Europa of vóór de mensenrechten, wat blijft dan over? Juist, Frans Timmermans zelf. Zoals u weet treedt dit jaar een nieuwe Europese Commissie aan en Timmermans is al meermaals genoemd als opvolger van EU-buitenlandchef Catherine Ashton. Wat Timmermans in Israël niet lukte, gaat hij nu proberen in Havana: geschiedenis schrijven. Frans Timmermans gaat Cuba in de vaart der volkeren opstoten door bij te dragen aan een historisch akkoord tussen de EU en Cuba. En daarmee zijn kandidatuur als Hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken verzilveren. Terwijl het speelgoed van Cubaanse kinderen wordt afgepakt.