Geenstijl

De PKN, de Protestantse kerk in Nederland, voert een campagne om op kerstavond de kerken vol te krijgen. In een snaakse tv-reclame zien we de CDA-politicus Sybrand Buma een oproep doen om 24 december ’s avonds naar de kerk te gaan. Als hij dat zelf ook doet, kon hij nog wel eens voor een verrassing komen te staan. Krijgt hij het traditionele kerstverhaal te horen, over Jezus in een kribbe in een stal, engelen, herders, wijzen uit het Oosten? Het is te hopen. Maar mogelijk heeft de dienstdoend predikant gekozen voor een ander verhaal. Over de wanhoop van een barende Afrikaanse vrouw in een oorlogszone. Of misschien vond dominee het tijd om nu eens een verhaal over de geboorte van de Boeddha voor te lezen. Of een snijdende reportage over een bevalling in een asielzoekerscentrum. Of over Mandela? Ook een heel bijzonder mens, per slot van rekening. Mogelijk staat er nog ander eigentijds grenzeloos oecumenisch vermaak op het programma, dat onbedoeld maar pijnlijk illustreert hoe verregaand de christelijke kerken zijn overgenomen door de Linkse Kerk en de zieligheidsindustrie.

Mocht de kerstnachtdienst toch over kerstmis in de traditionele zin gaan, dan krijgt u een gedeelte van het Evangelie van Lukas voorgelezen, met een beginzin die ongeveer luidt: ‘En het geschiedde in die dagen dat er een bevel uitging van Keizer Augustus dat de inwoners van het Romeinse rijk zich moesten laten registreren. Die registratie geschiedde toen Quirinius landvoogd over Syrië was’. Jozef en Maria, woonachtig in Nazareth (niet zo ver van Haifa) gingen op grond van dat keizerlijk bevel naar Bethlehem (niet zo ver van Jeruzalem). Lagen Bethlehem en Nazareth in Syrië? Wel volgens het kerstverhaal. Niet volgens de huidige kaarten. Jozef en Maria waren Joden. Werd de regio Bethlehem-Nazareth, dus Haifa-Jeruzalem, aan het begin van onze jaartelling door Joden bewoond, en was het een uithoek van de Romeinse provincie Syrië? Waar waren de Palestijnen dan? Palestijnen, het kerstverhaal bewijst dat niet maar het is wel een aanwijzing, die bestonden vroeger niet. Er bestaan pas Palestijnen sinds Israël bestaat. De oostkust van de Middellandse Zee, plus het achterland, was deel van het Turkse Ottomaanse wereldrijk. Dat rijk is na de Eerste Wereldoorlog opgedeeld. De Arabieren vonden dat die opdeling (waarbij ook Joden een deel kregen) in strijd was met de godgegeven wereldorde. Maar overal ter wereld zijn wereldrijken opgedeeld en qua bewoners uitgesplitst. Hoe het ook zij, er ontstond een Arabisch-Israëlisch conflict waarbij de Arabieren de Joden de zee in wilden drijven. Dat klonk onsympathiek. Ergens vanaf de jaren 1970 zien we een verschuiving: dat in zee drijven raakt op de achtergrond, en het werd nu een strijd voor de mensenrechten van de Arabische inwoners van de regio. Dat vonden Europeanen en Amerikanen sympathiek klinken, vechten voor mensenrechten is altijd goed. Het is de verdienste van Arafat begrepen te hebben dat, wanneer de strijd mensenrechten betrof, en niet het in de zee willen drijven van jodenmensen, dat de westerse goedmens er zich dan intensief mee zou willen gaan bemoeien. Als het om mensenrechten zou gaan dan zou de westerse goedmens bovendien uiteindelijk voor de Palestijnen kiezen want die klaagden. Helemaal geniaal was het inzicht van Arafat dat het mensenrechtengerecht moest worden opgediend met een sausje van terrorisme. Het klassieke strafrecht heeft immers geen antwoord op terrorisme omdat dat recht iemand pas als schuldig beschouwt nadat hij iets heeft misdaan. Wie een terreurdaad voorbereidt, en gepakt wordt, heeft nog niets gedaan. Maar zijn mensenrechten zijn geschonden! Hij is geprofileerd! Discriminazi! De christelijke en de Linkse kerk leren dat wie (zoals de Palestijnen en miljoenen anderen) het wat minder goed getroffen heeft, recht heeft op hulp. Het christendom stelt, anders dan de Linkse kerk, ook grenzen aan die hulp. Het beroemdste bijbelverhaal over hulp is dat van de barmhartige Samaritaan, die aan een slachtoffer van beroving enkele dagen slachtofferhulp geeft – maar hem geen levenslange uitkering verstrekt. De barmhartige Samaritaan verleent bovendien hulp op eigen kosten, niet uit belastinggeld. Flarden van de christelijke leer over naastenliefde zijn door de grenzeloosheid van de Linkse Kerk opgeblazen tot dogma’s en vervolgens omgezet in beleid dat de maatschappij in steeds groter benauwenis brengt, doordat het alleen kan worden volgehouden door steeds hogere belastingen te heffen. Er is immers altijd reden voor nog meer hulp, aan de Palestijnen of aan andere hulpgerechtigde volksstammen, want ‘die hebben het nu eenmaal wat minder goed getroffen.’ Niemand beschikt over onbegrensde middelen om onbegrensd hulp te verlenen zoals de Linkse Kerk vraagt. Gaat u op kerstavond toch maar liever wel naar een kerk, dan maakt u Sybrand Buma gelukkig, en u kunt in een stemmige omgeving eens overdenken waar uw grenzen liggen. Win-win. Goede kerstdagen.