Ebru Umar - SYRISCHE STEMMINGMAKERIJ

Dat Europa en Nederland 60 miljoen spenderen aan de opvang van Syrische vluchtelingen in de regio, daar heeft Amnesty het niet over. Dat het bedrag van 60 miljoen in die regio (Turkije, Libanon, Eypte) toch voldoende zou moeten zijn om vluchtelingen een jaar of wat te voorzien van een dak boven hun hoofd, eten, drinken, onderwijs en verzorging wordt al helemaal niet benoemd. Dat je met 60 miljoen ook heus wat Nederlandse gemeentes zou kunnen runnen als je er maar een goede huisvrouw op zet in plaats van soortgenoten van Van Baalen, verzwijgen we maar. Nee, beter is het om te zeggen dat 60 miljoen een fooi is waar je je voor moet schamen.
Waar Amnesty International het ook niet over heeft, is dat slechts weinigen gelukkig worden van emigratie. Zelfs expats die kaas, hagelslag, drop en bitterballen laten invliegen, verlangen terug naar huis. Laat staan economische of politieke vluchtelingen. In wezen is Amnesty Internationals pleidooi voor uitbreiding van het aantal Syrische vluchtelingen in Europa juist de schending van mensenrechten weg van je vertrouwde omgeving, waar je niet alleen vrienden en familie hebt, maar ook de taal en gebruiken kent. Het enige wat vluchtelingen willen is thuis leven in veiligheid. En anders zo dichtbij mogelijk dat is dus niet Europa. Laat staan in Nederland. Iedereen wordt beter van opvang van vluchtelingen in de regio. En als je in de regio rondom Syrië met 60 miljoen euro geen 50.000 vluchtelingen onderdak kunt geven, verzorgen en voeden, zegt dat eigenlijk maar één ding over Amnesty International en alle hulpverleners ter plekke: het zijn varianten op Hans van Baalen.