Marokkaanse potenrammers
Column: "Racisme is van alle tijden. Discriminatie ook. Waar groepen samen moeten leven, vallen klappen. Rake. Zo was het afgelopen zaterdag niet de eerste keer dat ik een homokroeg uit liep, waarna de aanval van anti-tolerantie vanzelf weer losbarstte. 'Hé! Homo! Homo! Kankerhomo!' Hoe gebrekkig het Nederlands ook moge zijn, schelden kunnen ze altijd met verve. Na een paar keer uitgescholden te zijn, was ik het aardig zat (ook niet voor de eerste keer, trouwens). "Ik heb respect voor jou, dan mag jij ook respect voor mij hebben. Zo gaan we met elkaar om." Als een rode lap op een stier. Respect? Voor een kankerhomo? Ik kan nog meer kanker krijgen en het liefst slaan ze het licht uit m'n ogen. Ze houden elkaar vast (want zo zijn ze) om maar niet op me in te kunnen. Het is al niet eens meer spannend om het publiek te laten raden waar deze anti-homo-uitingen vandaan komen. Om telkens het probleem van het Marokkaanse straatschorriemorrie onder de noemer integratie te plaatsen: noem het een aanpassingsprobleem. Die hangjongeren zouden prima Nederlands kunnen spreken. Of een normaal leven opbouwen. Maar nee: als het niet om hen draait, of het ze niet naar de zin wordt gemaakt, hebben anderen het gedaan. Aanpassen is het grote probleem bij dat soort types."
Lees verder