Geenstijl

Stel, iemand schrijft: ‘De islam is in (haast) al zijn verschijningsvormen een godsdienst die oproept tot haat en oorlog jegens andersdenkenden, zie de boeken waarin moslimgeleerden voor hun eigen, islamitische publiek de geboden van de sharia beschrijven. Zoek het na op internet als u een sukkel bent die niet in “boekjeswijsheid” gelooft: De islam draagt moslims op een universele islamitische staat te stichten waar de sharia geldt zodat alles altijd vrede en rechtvaardigheid zal zijn. De islam beveelt bovendien mensen die de vervulling van die opdracht in de weg staan, te haten en te beoorlogen. Dat wil niet zeggen dat alle moslims haatdragend of oorlogszuchtig zijn. De één wel, de ander niet. Het christendom daarentegen is een godsdienst die in (haast) al zijn verschijningsvormen oproept tot liefde. De kerken hebben de afgelopen 2000 jaar zo succesvol opgeroepen tot liefde dat u, marginaal geïnformeerd als u bent, denkt dat alle godsdiensten tot liefde oproepen. Dat is niet zo. Daarenboven, ondanks de christelijke oproepen tot liefde en naastenliefde zijn veel christenen liefdeloos en agressief.’ Mag dat dan allemaal zo maar gezegd worden?

Of stel dat iemand beweert: ‘Al sinds de oversteek van Mohammed, vanuit Mekka naar Medina, in 622, roepen de koran en de islam op tot oorlog tegen de rest van de wereld. Iedereen kent het Arabische woord voor “oorlog tegen de rest van de wereld”: Jihad. Dat woord betekent oorspronkelijk “inspanning”. De vraag is: inspanning waarvoor en waartegen. Wel, voor de islam en tegen de rest. Wat de Britse regering sinds kort van zulke inspanning vindt en er tegen wil ondernemen: klik hier. Er zijn moslims die de islamitische oproep tot oorlog naast zich neerleggen, tijdelijk of permanent. Met beroepsmoslims die die oproep alleen maar tijdelijk naast zich hebben neergelegd, moet je uitkijken. Het christendom, anders dan de islam, keurt oorlog af. Beroepschristenen hebben zodra dat relevant was geworden, dat wil zeggen zodra er koningen en keizers tot het christendom waren toegetreden, zich in allerlei bochten gewrongen om redeneringen op te stellen die het voeren van oorlogen toch legitiem zouden maken. Het gaat in die gevallen vaak om vermakelijke theologenacrobatiek. Bovendien zijn er christen te over die met plezier of uit noodzaak oorlog gevoerd hebben. Maar afkeuring van oorlog en geweld zit in het christendom diep ingebakken.’ Of erger nog: ‘De sharia staat het aan draagkrachtige heren toe om vier vrouwen te nemen. We willen het nu even niet hebben over het effect dat dat op kinderen heeft, of op die vrouwen zelf, en ook niet over hoe het voelt om acht schoonouders te hebben. Of vier schoondochters. Zonder zulk leed te bagatelliseren: er is nog iets aan de hand. Uit alle statistieken blijkt dat de Arabische wereld meer mannen dan vrouwen telt. Mogelijke oorzaak: meisjeskinderen worden minder goed verzorgd dan jongenskinderen. Maar wat de oorzaak ook is, er bestaat daar een vrouwentekort. Wanneer draagkrachtige heren nu ook nog meer dan één vrouw aan de huwelijksmarkt onttrekken, dan schieten er mannen over, wier enige hoop om ooit van bil te gaan gelegen is in de jihad: een jihadist mag namelijk volgens de sharia de vrouwen van de landstreek die hij voor de islam verovert, vrijelijk beslapen. Misschien dat in de moderne tijd dit minder betekenis heeft dan een paar eeuwen geleden, maar vanaf het oerbegin van de islam zijn polygamie en testosteron een startmotor achter de jihad geweest. De sharia geeft een jihadist het recht zijn worteltje te bezorgen in de brievenbus van de jongedames die het land bewonen dat hij voor de islam aan het ontsluiten is. Niet alle hedendaagse Europese moslims zijn onbekend met deze regel. Dat blijkt bv. uit fatwa’s waar jongeheren bij de imam vragen stellen over deze kwestie: hebben ze zich aan ontucht schuldig gemaakt, of hebben ze uitsluitend gebruik gemaakt van het recht van de jihadist? De imam antwoordt in zijn fatwa dat ze beter op jonge leeftijd een huwelijk met een reine moslima kunnen sluiten, maar ja, dat was om allerlei redenen nu juist lastig. De imam schrijft de fatwavragers helaas niet voor om hun kop eens onder de kraan te houden.’ Mag je zulke dingen opschrijven? Zijn ze waar? Beledigend? Krenkend? Discriminerend? Zaait het haat? Vloekt het? Is het blasfemie? Smaalt het? Moeten we het Wetboek van Strafrecht zo aanvullen dat het verboden wordt zulke mededelingen neer te schrijven? Onze capabele regering en onze geliefde volksvertegenwoordiging hebben dinsdag 3 december besloten te gaan bekijken of het mogelijk is om het weer zo ver te krijgen. Moge God hen voor hun inspanningen overvloedig belonen met wat hen toekomt.