Geenstijl

Het Iran van de Ayatollahs wil een kernmacht worden, maar er bestaat een internationale boycot die tot doel heeft dat te beletten. De regeringen die aan die boycot meedoen, overleggen regelmatig: zullen we streng zijn of kan het wat milder? Bij het laatste overleg daarover, eerste week van november in Genève, heeft Obama zijn vicepresident Kerry versoepeling van de boycot laten bepleiten. Het socialistische Frankrijk heeft als enige vastgehouden aan voortzetting van de boycot. Die duurt dan ook voort, want in dit soort internationaal boycotoverleg kan één regering de opheffing van een boycotmaatregel tegenhouden. Iran doet nu boos maar werkt ondertussen glimlachend verder aan de kernbom. Frankrijk, Iran, Amerika: een curieus drietal. Eerst Iran: Iran is er slecht aan toe. Het geboortecijfer is gezakt van 7 per vrouw in 1979 naar 1,7 nu. Dat voorspelt nare maatschappelijke veranderingen binnen één generatie en wijst erop dat de sfeer bij de mensen thuis niet zo gezellig is. Voor vreedzame energievoorziening heeft een land als Iran dat olie exporteert geen kernenergie nodig. In de plaats Arak heeft Iran een zwaarwaterfabriek staan die plutonium kan maken. Aan plutonium heb je weinig, behalve in kernwapens. Ayatollahs met plutoniumbommen in hun tabberd die geloven dat het eind van de wereld nabij is gekomen en die God een handje willen helpen om het eindtijdscenario versneld af te spelen? Met een paar knallen kunnen ze, in praktische zin, alle vraagstukken rond het Zionisme en de Euro oplossen – en Frankrijk is op dit moment nog de enige die dit tegenhoudt?

Nu Frankrijk: Frankrijk heeft een bloeiende wapenhandel met de landen die zich door Iran bedreigd weten, Saoedi-Arabië voorop; en Frankrijk handelt in het belang van die klantenkring, wat alleen maar netjes is. De miljoenen moslims in Frankrijk zijn grotendeels Soennieten, wat als dat nog nodig was, de Franse omzichtigheid tegenover het Shi’itische Iran verklaart. Maar Amerika zelf dan? Daar is iets eigenaardigs mee aan de hand. Vanaf Eisenhower tot en met Bush, van WO2 tot Obama, heeft Amerika op wereldschaal orde gehouden en weten te voorkomen dat de internationale betrekkingen ontaardden in een bloedige ordeloze roofzuchtige bende. Daarbij zijn fouten en foutjes gemaakt, maar over het geheel genomen heeft Amerika door zijn speciale functie van oppermacht meer dan zestig jaar lang vooral voor vrede gezorgd. De leiders van andere landen en landjes kregen daardoor minder en minder de verantwoordelijkheid voor hun eigen veiligheid en zelfverdediging, en zijn zich steeds meer gaan gedragen als nonchalante pubers die niks kon overkomen, welke risico’s ze ook namen. Als het nodig was, zouden pa of de bovenmeester toch wel ingrijpen. En nu het grote nieuws: Amerika, althans Obama, heeft geen zin meer in die speciale functie van bovenmeester en veldwachter. Mogelijk vindt hij het te duur worden, mogelijk heeft–ie ideologische redenen. De Arabische landen hebben als eersten de gevolgen ervaren. Amerika heeft zijn oude bondgenoten daar, zoals Mubarak, laten vallen. Wie ook maar iets wist van het Midden-Oosten, verwachtte dat de sharia-fundamentalisten nu aan de macht zouden komen, en dat gebeurde inderdaad, maar, wat niemand voorzien had, na een jaar was die fundo-kermis over en greep het leger tot opluchting van de bevolking weer de macht. Veel leed, veel doden, weinig veranderd. Wel veel boosheid, vooral op Amerika dat weigert nog langer speciaal te zijn. Elke lokale krijgsheer in het Midden-Oosten wil op dit moment wel een gokje wagen dat hij (met hulp van Poetin?) de nieuwe landelijke dictator kan worden. Het zal dan ook nog wel even duren voordat Syrië of Libië aan wederopbouw toe zijn en hun eigen Vadertje Drees gevonden hebben. Het zou zo maar kunnen dat ook in Europa onder onze bekwame regeerders het idee post vat dat we, net als Israel, onze eigen broek moeten ophouden, en niet op verdere voogdij van Amerika/Obama kunnen rekenen. Obama blijkt nog niet eens in staat een ziekenfonds op te zetten. Kan hij wel als opperbevelhebber een vijand afweren? Wie weet. Westerse regeringen hebben onder Amerikaanse paraplu zich als pubers kunnen gedragen, maar moeten nu zien snel volwassen worden. Als leiders hebben we nu even geen oudere jongeren uit een sketch van Koot & Bie meer nodig, type Rutte, Samson, Pechtold of Barroso, maar volwassenen als Bolkestein, Buma, Wilders, Marine Le Pen, Nigel Farage en Van der Staaij. Want als er geen supermacht meer is die op wereldschaal permanent de orde bewaart, zal er op korte termijn behoefte ontstaan aan volwassen bestuurders die tijdens een crisis bij machte zijn de maatregelen te bedenken, en er door te krijgen, die ertoe strekken dat lijf en have van de bevolking gedeeltelijk behouden blijven.