De zalmroze muren waren bedekt met rode en roestbruine spatten. Het rook er naar bloed, zweet en benzinedamp van de motorzaag. Voorzichtig kwam hij overeind. "HALLO WAAN" had één van de stervende correspondenten met bloed op de muur geschreven. De pootjes van de H en de W liepen druipend uit. Struikelend over omgevallen bureaus, lichaamsdelen en stoelen strompelde hij naar de uitgang.
Het leek een droomstage te gaan worden: meteen na zijn opleiding journalistiek voor drie maanden meelopen op de redactie van hét nieuwe journalistieke platform: de Correspondent. Grote namen hadden zich er aan verbonden, het geld was binnen. En hij, al bijna moedeloos van de berichten over de malaise in de journalistiek, rolde er zomaar in via een vriendin van zijn moeder. Die was nog verontwaardigd dat het 'maar' een stage was. "Die jongen is universitair opgeleid, een Master journalistiek van de UvA, daar zitten al die redacties toch om te springen?" Maar hij wist wel beter en was blij met zijn plekkie.
Een man met een babyface onder een woeste bos zwarte krullen begon te huilen. "Je zult ons nooit klein krijgen, Waan van de Dag! We zitten overal. Arnon in New York. Monique op een hotelbalkon. Jelle in de Lepelstraat. We zitten in de harten en hoofden van onze Leden. We leven in de zielen van onze donateurs, zij moeten wel want nu nog toegeven dat we pretentieuze apenballen zuigen zou een blamage zijn. Ook al vermoord je ons allemaal, we zijn je voorbij, Waan van de Dag." De Waan grijnsde en sleurde de jongeling aan zijn krullen met zich mee. De zaag eiste een deel van zijn linkerarm. De jongen gilde en het bloed spoot eruit. "Oh werkelijk? En hoe heet jij dan, vent?" "Ernst-Jan, ik heet Ernst-Jan Pfauth en ik ben een Fijn Mens!" De Waan duwde resoluut de babyface tegen zijn zaag. De huid werd vermalen, tanden en plukken haar vlogen in het rond, klontjes Pfauth lilden langs de behuizing en dropen op de vloer. "Weer een Femke minder," gromde hij.
De Waan richtte zijn slachting methodisch aan. Een voor een vielen de correspondenten ten prooi aan de gierende zaag, soms koos hij voor een snelle onthoofding, dan weer voor een geleidelijke ontleding van zijn gillende slachtoffer. De satiricus Windhorst dwong hij om hem een grap te vertellen. "Laat me één luizig keertje lachen, en dan bedoel ik niet om je pathetische baardje en moeilijke bril maar om een echte, zelfbedachte grap. Als ik moet lachen, spaar ik je." Windhorst faalde, uiteraard, en moest het bekopen met het overdwars openzagen van zijn buikwand. "Niet schuddebuiken, Daantje," sneerde de Waan tegen de stervende hipster.
Wijnberg en de stagiair hielden zich verscholen in het kantoor, waar de Waan hen na zijn slachting aantrof. "Rob, Rob, Rob. Robbie. Of moet ik zeggen: Femke? Zo zien jullie het toch graag he. De hele maatschappij Waanloos en geFemkiniseerd. Mooi stuk Femke. Fijn dat we erbij horen Femke. Wat een dappere dertienineendozijnmening Femke. Dan heb je buiten mij gerekend, Wijnberg." Wijnberg rechtte zijn rug en keek zo wilskrachtig mogelijk. "Je bent kansloos, Waan. Onze Leden staan achter ons. En bovendien, de politie is onderweg, ze zullen hier elk moment zijn." De Waan veinsde schrik. "Oh nees! De politie! En wat gaan ze aantreffen dan? Een hoop dooie betweters, meer niet. Ik ben weg. Ik ben slechts een Waan, een ongrijpbaar, onzichtbaar gif dat de maatschappij kapot maakt. Een creatie van je onderbewuste, Robbie. Een zelfbedachte vijand om je verdienmodelletje aan op te hangen."
Hij liep op Wijnberg af en hield de besmeurde zaag onder zijn neus. "Ik besta slechts in jouw hoofd, Rob," fluisterde hij. "Als jij op Halloween, als de poorten tussen onze wereld en de onderwereld open staan, een satire over Halloween publiceert
dan roep je de Waan van de Dag over jezelf af. Want je weet wat mensen willen, ook jouw betalende leden: mij. De Waan van de Dag, dus geef je ze waar ze naar verlangen. Je bespot mij maar laat je publiek wel van mij vreten. Zo werkt het niet, makkertje." Verrassend behendig, gezien het lompe formaat van de zaag, jaste de Waan Wijnbergs bovenlip eraf. "Sorry, maar ik HAAT Movember. Zeker als zelfbenoemde Waan van de Dag-haters eraan meedoen." Bloedend en gillend stortte Wijnberg ter aarde, de Waan en zijn zaag maakten hun lugubere karwei af. De stagiair zat ineengedoken in een hoek. Hij hoorde voetstappen van de Waan van de Dag dichterbij komen maar durfde niet op te kijken. "Hee. Jij bent geen Femke. Nog niet." Hij zette de zaag uit. "Fijne Hallowaan, knul."
(
Omdat)
