Geenstijl

In Europa wordt op alle fronten een heroïsche strijd geleverd om de Euro te redden. Het valt de politieke elite zwaar, maar er moeten offers gebracht worden om alle ingezetenen van de Europese Unie aan de bedelstaf te brengen. Ook in Amerika wordt een bittere strijd gevoerd: daar zijn regeringsinstellingen voorlopig net zo dicht als een Nederlandse huisartsenpraktijk in het weekend. Ook die shut down gaat terug op een monetaire prestigekwestie: hoeveel dollars mag Obama bijdrukken en bijlenen zonder dat de Amerikanen aan de bedelstaf zullen raken? Ondertussen exporteert Amerika serieuze onrust naar het Midden-Oosten. Tot rond de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) waren de Turken daar overal de baas. Het was er niet heel fijn, maar er was te leven. Dat Turkse bewind, bekend als het Ottomaanse Rijk, is ingestort. Wat er van over bleef, werd het huidige Turkije. Daar greep Ataturk de macht. Ataturk dwong de islam in zijn prachtland naar de achtergrond. Hij verving de islamitische sharia door aards recht, en voerde ‘ons’ alfabet in, ter vervanging van het Arabische. Wat was Turkije ineens veel moderner dan de rest van de islamitische wereld. Maar de huidige Turkse regering van Erdogan doet het tegenovergestelde van wat Ataturk deed, en herislamiseert Turkije. Dat doet Erdogan heel voorzichtig. Zoals een goed strateeg betaamt, heeft hij eerst de militairen uitgeschakeld. Erdogan geniet daarbij de steun van de EU en Amerika.

In de Arabische landen werd het leger al snel de opvolger van het ingestorte Turkse Ottomaanse bewind. Het leger was immers de enige gedisciplineerde massaorganisatie die de Arabische wereld op dat moment kende. Die nieuwe militaire regimes onderdrukten bloedig hun concurrenten in de strijd om de macht, maar werden sinds de jaren vijftig door Amerika gesteund. Het leverde een aantal semi-corrupte semi-ordelijke weinig inspirerende regimes op. Jarenlang hebben politie en de religieuze, islamitische oppositie in het Midden-Oosten met elkaar op straat diefje met verlos gespeeld. Mooi was het niet, maar er vielen weinig doden, tientallen in plaats van duizenden zoals nu. Obama is opgehouden die militaire regimes te steunen. In een onsmakelijke redevoering aan de Cairo-Universiteit in 2009 heeft hij dat, althans voor de goede verstaander, aangekondigd. Toen de geest uit de fles was, grepen de sharia-fundamentalisten de macht. Onze staatsmedia noemden dat proces ‘de Arabische lente’. De fundo’s kregen al snel de steun van de EU en Amerika, want fundo’s schrijven hun fundo-propaganda in het democratische alfabet. Of misschien houden de leiders van Amerika en de EU best wel een beetje van de islam. Westerse journalisten, politici en diplomaten droomden dat de sharia-fundamentalisten toch minstens wel semi-democratisch waren, dat wil zeggen niet militair. Militair is altijd slecht. In Egypte wisten de militairen onder Generaal El-Sisi de sharia-fundamentalisten die Amerika op hen had losgelaten van zich af te schudden. Half Egypte blij maar Obama boos. Deze week heeft Obama de Amerikaanse hulp aan Egypte dan ook ‘opgeschort’. Helaas, net zo min als het huidige Europa en Amerika een lang leven beschoren is zonder een lenige drukpers voor verse bankbiljetten, zo kan ook Egypte niet zonder buitenlandse hulp, want niet in staat de eigen bevolking te voeden. Wie de rekeningen voor Egypte betalen wil, mag Egypte houden, misschien iets voor Poetin? Of de sharia-fundamentalisten van Saoedi-Arabië? In ieder geval is Amerika haar geloofwaardigheid in Egypte kwijt. In Syrië zijn de militairen en de sharia-fundamentalisten nog enthousiast bezig met hun burgeroorlog. Net als in Egypte proberen beide partijen tussen de bedrijven door de lokale christenen uit te roeien, want de joden zijn daar op. Die zitten in Israel, dat voorlopig nog niet aan de beurt is. Komt tijd, komt raad. Obama heeft zo veel uit zijn nek gekletst over Syrië, ‘gifgas is de rode lijn’, u weet het nog wel, dat ze daar nu met een zucht van verlichting overstappen op een nieuwe patroon, Poetin. Irak kent twee soorten sharia-fundamentalisten, soennietische en shi’itische. De christenen zijn daar nu ook bijna op, dus soennieten en shi’ieten hebben echt goed de tijd voor elkaar. Amerika is jarenlang de patroon van dit zootje geweest, maar heeft alle partijen tegen zich in weten te nemen, wordt als vijand niet gevreesd en als vriend niet gewaardeerd. Iran staat klaar om daar de rol van patroon te gaan vervullen. Als Iran niet wil: Poetin. Vergeet alle islamitische en socialistische desinformatie van de officiële media: de Amerikaanse invloed op de wereld heeft de afgelopen zeventig jaar vooral veel goeds voortgebracht. Het is daarentegen niet goed voor de ingezetenen van het Midden-Oosten dat het Amerika van Obama het wankele evenwicht heeft verstoord dat daar bestond tussen het leger en de islam.