Geenstijl

Dat de scheidslijn tussen Kamerlidmaatschap en activisme heel dun is, bewees GroenLinks-Kamerlid Liesbeth van Tongeren afgelopen week eens te meer. De oud-directrice van Greenpeace (2003 tot 2010) riep minister Frans Timmermans (PvdA) dinsdag naar de kamer om opheldering te geven over de aanhouding van – jawel – Greenpeace-activisten in Rusland. Greenpeace is geen frisse organisatie, de lijst met incidenten is eindeloos. De oudere lezer herinnert zich ongetwijfeld de situatie rond het Shell-boorplatform Brent Spar in 1995 waarin Greenpeace met opzet valse informatie verstrekte over de aanwezigheid van chemicaliën op het platform. De kwestie rond het ‘gifschip’ Probo Koala waarin naderhand bleek dat Greenpeace – in een bizarre kongsi met de Volkskrant en een journalist met een GroenLinks-achtergrond - vooral een makelaar in angst was. Vorig jaar nog probeerde de organisatie het brood uit de mond te stoten van hardwerkende middenstanders door 70 benzinestations van Shell onklaar te maken. En vergeet niet de pogingen om in Zeeland het spoor van een nucleaire trein te ondergraven en daarmee het risico nemend Zeeuws-Vlaanderen in een nucleaire holocaust te storten. Onder Van Tongerens auspiciën werden zelfs betonblokken in de Waddenzee gedumpt om vissersboten op te laten kapseizen. En nu is de bemanning van de Arctic Sunrise vastgezet omdat enkelen van hen een Russisch boorplatform hebben geënterd. Waarom hebben activisten er toch altijd zo’n moeite mee van andermans spullen af te blijven?

Enfin, dát Greenpeace dus. Voor deze club zet Frans Timmermans nu alles op alles om de opvarenden van het schip vrij te krijgen. Maar waarom doet hij dat? Waarom moet er Nederlands belastinggeld besteed worden aan de vrijlating van dit rapaille? Het enige wat Nederland bindt met de organisatie is dat deze onder Nederlandse vlag vaart, het hoofdkwartier in Amsterdam zit en dat er twee Hollanders aan boord zijn. En dat de club dus ook niet schroomt in datzelfde Nederland het leven te ontwrichten met op effectbejag beluste acties. Eind september schreef Timmermans aan de Kamer dat hij in de marge van de Algemene Vergadering van de VN in New York had gesproken met minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov over de kwestie. Daarna heeft hij meermaals telefonisch contact gehad met zijn Russische collega. Mooi beeld: de zweetdruppels op de Limburgse bovenlip, lispelend – spreekt hij eigenlijk ook Russisch? - in de hoorn tegen een vertegenwoordiger van een wereldmacht. Nederland spreekt een woordje mee! En straks als de Russen – wellicht met het oog op de nakende Olympische Spelen in Sotsji - in een uitgekiend mediaoffensief de hand over het hart strijken en de Greenpeace-activisten vrijlaten, zal Timmermans zeggen: kijk, de Nederlandse diplomatie heeft gewerkt! Daarmee volledig voorbijgaand aan het feit dat Nederland vervolgens in het krijt staat bij de Russen. In het repressieve Rusland wordt het leven van onder meer kunstenaars, journalisten en homo’s onmogelijk gemaakt. Wellicht beter dat Timmermans zich hard maakt voor hun rechten in plaats van het steunen van een dubieuze milieuclub die in een zéér kwade reuk staat. Dankzij Greenpeace en Frans Timmermans heeft Nederland straks een schuld in te lossen bij Rusland. Alsof we nog niet genoeg schulden hebben.