Oh PvdA. Hier, chocola, wijn, een doos tissues en een romcom met Hugh Grant. Wat moet dat een pijn doen, de jarenlange
verkering met de moslims is uit.
There there, huil maar even op onze schouder, geeft niks joh. Hou wel jullie snot een beetje bij je, wij hebben geen toch al viezige Spekmantrui aan he. Hoe kon dat nou gebeuren hee? Jullie leken voor elkaar gemaakt. Een liefdevolle symbiose van onze taxpoet geven (jullie) en nemen (jullie ex). Mooie gesprekken bij eindeloos veel kopjes thee, als de dingen eens een beetje uit de hand dreigden te lopen. Altijd stonden jullie klaar voor de moslims, onvoorwaardelijke steun door dik en dun. De soepele taakverdeling tussen jullie was solide als een huis. De PvdA zorgde voor de zieligheidsindustrie, de moslimachterban bleef lekker onzelfredzaam. Jullie de stemmen, zij de slachtofferrol. Met een rode roos tussen de tanden veroverden jullie het hart van de islamieten, en zij speelden bepaald niet
hard to get. Jullie vorige vrijage met de arbeiders kwam subiet tot een einde, jullie lieten ze vallen als een hete aardappel, braken hun hart en hadden alleen nog maar oog voor jullie nieuwe, oosterse schoonheid. In de politiek zou dat 'opportunisme' heten maar in liefde en oorlog is alles geoorloofd. En dan nu dit. Uit elkaar gegroeid wegens een minuscuul rukje naar rechts. Het was geeneens een flirt met rechts, maarja, jaloersige types he, de moslims. Onherstelbaar beledigd, en het is niet meer te repareren met een bosje rozen. Of wij denken dat de arbeiders jullie nog terug willen? Eh. Lieverds. Hoe zeggen we dit nou tactisch. We begrijpen jullie wanhoop maar dat lijkt ons een hele dikke LOL NEE GA WEG. De arbeiders zijn inmiddels gewoon dóór gegaan met hun leven joh. Moeten jullie ook doen. Niet met
hangende pootjes hun gunsten terug willen, hou de eer aan jullie zelf. Kom, we drinken die fles wijn leeg, dan lallen we '
Somebody that I used to know', en in maart verdelen we de zetels met jullie ex. Nee, een bezoekregeling zal er niet in zitten.
