Geenstijl

Poetin heeft met een simpele heupworp Obama gevloerd. Dat heeft hij voor elkaar gekregen met een vaag plan om de onconventionele wapens die in Syrië aanwezig zijn, onder de een of andere vorm van toezicht te stellen. Een soort ongespecificeerde jeugdzorg, maar dan niet voor stoute kinderen of foute ouders, maar voor foute wapens waarmee je zonder veel onkosten iedereen die jou dwars zit dood kunt maken, zonder ouderwetse en tijdrovende poespas als een onthoofding. Obama heeft die judogreep niet zien aankomen. Een judoka gebruikt de kracht van zijn tegenstander om hem ten val te brengen. Het ziet er sierlijk uit, maar het is sneu voor de verliezer. Die komt plat op de mat. Voor de winnaar is de winst zo goed als gratis. Bij Obama als persoon is eerder sprake van kippedrift dan van kracht maar judo werkt ook tegen kippedrift. Wel lastig dat Obama niet alleen zichzelf is, hij is ook opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten. Een opperbevelhebber van zo’n legermacht moet een beetje opletten, maar daarvoor heeft Obama het te druk, God weet waarmee.

Obama heeft zo slecht opgelet dat hij denkt dat de dreigingen waarmee Amerika oog in oog staat, ‘misschien wel’ andere zijn dan die van twaalf jaar geleden toen het WTC eraan ging. Zie zijn zalvende speech van 11 september 2013 ter herdenking van de aanval op Amerika van 2001. Obama zegt het zo poëtisch en zo vaag dat, naast de Nobelprijs voor de vrede, er echt ook nog wel een Nobelprijs voor de literatuur voor hem inzit. Maar nee, Mr. President, de dreigingen zijn nog steeds dezelfde als in 2001. Er lopen op deze planeet sharia-fundamentalisten rond die zich dood willen vechten tegen elk gezag en elke macht die niet de toepassing van de sharia als hoogste doel ziet. Alleen gezag dat op de sharia gebaseerd is, achten ze legitiem. De rebellerende groepen sharia-strijders hebben allerlei leuke koosnaampjes aangenomen om niet met elkaar verward te worden, maar ondanks die verschillende namen denken al die mannen in laatste instantie dag en nacht aan maar één ding: de sharia, en die toegepast. Vroeger gaf Amerika steun aan een gezelschapje van dictators om hun te helpen de overhand te houden bij het dag-in dag-uit vrij worstelen tegen onderdanen die luidruchtig toepassing van de sharia eisen. (Amnesty International had het er maar druk mee.) In ruil voor hun diensten kregen die dictators mooi glimmend militair speelgoed. De tegenprestatie van zo’n dictator was: zijn land min of meer normaal houden, de minderheden niet uitroeien, de vrede met Israël bewaren en, soms, tegen een redelijke prijs olie leveren. Obama heeft met Egypte die deal opgezegd. Niemand weet of dat per ongeluk of expres gebeurd is. Egyptenaren vinden dat zo gek dat ze niet anders kunnen dan vermoeden dat Obama zelf lid van de MoslimBroederschap is geworden. Waarom anders zou je sharia-fundamentalisten steunen die openlijk zeggen dat sterven en moorden ter wille van de invoering van de sharia het leukste is wat je met je leven doen kunt? Er zit systeem in Obama’s beleid, want ook in Syrië en Libië heeft Obama gekozen voor de sharia-fundo’s. De Nederlandse regering, altijd scherp en goed op de hoogte, kopieert uiteraard die Amerikaanse lijn. Obama en Timmermans willen graag vriendje worden met hun fundo-vijanden. Want Asad vinden ze geen nette man. Dus die Syrische sharia-fundo’s, Asad’s vijanden, zullen onze vriendjes wel willen wezen. Maar ze waren toch al vanaf het begin onze vijand qua sharia-fundamentalist? Hier loopt onze logica-computer akelig vast. We mogen Poetin dankbaar zijn dat hij dit syrieuze snelkookpannetje voor een tijdje van het vuur heeft gehaald. Zo krijgen het Witte Huis, Buitenlandse Zaken en de partijbureaus de gelegenheid om door charmante stagiaires even te laten uitzoeken wie, van ons uit gezien, toch ook weer vriend en wie vijand was. Tot we dat goed weten, mogen we van Poetin niet met bommen gooien. Een verstandig besluit. Russia rules.