Ebru Umar - MARECHAUSSEEMOSLIMA

Ik meldde haar met het gelijk van een been there done that columnist, dat haar blonde vriendinnetjes bij een sollicitatie in het vakje dertien in een dozijn zouden verdwijnen. En dat zij met dr übergestylde krullen in het vakje dat hippe ding zou terechtkomen. Met een sterretje erbij - mits er geen vrouw in de sollicitatieprocedure zou zitten. De oudere heren in het gezelschap schoten in een besmuikte lach, de vrouwen zwegen over zoveel politieke incorrectheid en de meisjes waren verbolgen. Het ging om hun kwaliteiten! Yep. Denk Eva. Denk boobies. En THINK AGAIN. Bovendien ben je in Nederland moreel verplicht om een moslima in dienst te hebben, iets met afspiegeling van de samenleving enzo. Prima. What ever. Maar als je dát voorstaat, moet je niet gaan lopen miepen dat het ándere, namelijk naar huis sturen ómdat je moslima bent, óók gebeurt.
De vraag moet zijn: hoe kan het dat die dame in eerste instantie is aangenomen? Tof voor haar dat het gelukt is, het toont onze tolerantie aan. Maar tolerantie kent zn grenzen en hóórt ook grenzen te hebben. Of dat in dit geval terecht is? Mwah. Maar ja. Ik ben een vrouw. En ik heb al een hekel aan het feit dat mijn werkster een hoofddoek draagt, laat staan als een vrouw met hoofddoek me 'welkom thuis' zou toewensen op Schiphol. Als ik een werkster zonder hoofddoek zou kunnen vinden in 020-West, zou ik de mijne ontslaan. So sue me.