Geenstijl

Over de onsmakelijke lijkenpikkerij van de crematiekapende islamitische uitvaartorganisatie Arrahil schreef Hafid Bouazza dit even droogkomische als vlammende (pun lame but intended) betoog. Of het ongevraagd postuum verherislamiseren van weerloze dooie afvalligen even kan ophouden alstublieft dankuwel. Dit was aanleiding voor arabist en documentairemaker Ruben Gischler om zijn ervaring met de islamitische grafcultuur in Nederland eens op schrift te stellen. Nee, we bedoelen letterlijk de islamitische grafcultuur. Dit is geen guurrechts jargon voor te veel minaretten in uw shariadriehoekje. Anyway, u denkt dat u inmiddels redelijk bent afgehard qua de gruwelijke toestanden die ontstaan als islam en policor enablers elkaar vinden. Denk opnieuw. Alle multicultuurspasmen bij elkaar rond een gevoelig en met religie omgeven onderwerp als de dood, wat kan er mis gaan? Legt Ruben even uit. Leg de klompenlijm vast klaar, hijs uw broek een keertje extra op en wees beducht op acute mondopenvalleritis. Het is alles wat u vreest en erger. Wij gaan Arabieren lijken.

INGEZONDEN BRIEF In 2002 heb ik een heus plan voor een documentaire ontwikkeld. Want als de sharia érgens in Nederland toen al alive and kicking was dan was het wel in het begrafeniswezen. In sommige gevallen werd die sharia zelfs uitgevoerd door gemeenteambtenaren. Omroepen die in principe geïnteresseerd waren in mijn documentaire vonden mij te badinerend over de Islam. Producenten hebben mij echt proberen te bewegen tot een voor hun acceptabele symmetrie. Er moesten meer lompe gevoelloze ambtenaren in, en tokkie-achtige burgers die in opstand kwamen tegen de mogelijkheid van moslimgraven in hun gemeente. Althans zo meenden zij zich dat voor te stellen. En moslims die voorheen mij, de onnozele kaaskop, voor hun Da'wa dachten in te zetten, begonnen helaas nattigheid te voelen. Daarnaast is het overlijden een intieme aangelegenheid wat familie betreft iets waarmee ik persoonlijk niet al te genadeloos mee om kan gaan. Dus uiteindelijk heb ik het laten vallen. Maar het was wel lachen, al die gemeentes die opeens ongevraagd het initiatief namen om een moslimvak op hun gemeentebegraafplaats in te richten en daarvoor de meest groezelige moskee binnen de gemeentegrenzen in de arm namen. De imams kwamen vervolgens met de meest draconische eisen terwijl geen haar op hun hoofd er over piekerde om zich daar met al die ongelovigen aan de andere kant van de heg te laten begraven. In Almere waren er gesprekken over een in het landschap geïntegreerde begraafplaats waar de vertegenwoordigers van de moslimgemeenschap lieten weten dat vrouwen en honden niet welkom waren. Bij sommige begraafplaatsen hebben gedwongen verwijderingen en herbegravingen plaats gevonden toen de plaatselijke moslimvertegenwoordigers tot hun schrik er achter kwamen dat er weer eens een verdomde Ahmadiyya tussen door was gesneakt. Sharia in uitvoering Gemeente-ambtenaren hebben, vanwege islamitische voorschriften, moslims die van hun begraafplaats gebruik wilden maken verboden een fotootje van hun dierbare op de steen te plaatsen. Een flagrante schending van het gelijkheidsbeginsel dat een gemeentebegraafplaats moet eerbiedigen. In Haarlem heeft een Turkse vrouw dat niet gepikt. "Loop maar naar de rechter ik, win toch" aldus de vrouw die advocate was. Maar in Amersfoort heeft de gemeente dat met een protocol dat zij samen met de moskeeën heeft opgesteld afgedwongen. Dat heeft geleid tot een expliciete afwijzing van de wens van een moslimfamilie om een fotootje te plaatsen door de opzichter van de gemeentelijke begraafplaats. Uitvoering van sharia, dus. In Haarlem wordt de ingang van het moslimvak gesierd met een triomfantelijke gietijzeren boog en op die boog staat de meest onvriendelijke vertaling van de islamitische geloofsbelijdenis: "Er is geen God dan Allah en Mohammed is zijn profeet" en dat in het zicht van alle andere graven. Prachtig gebaar natuurlijk van de gemeente Haarlem maar veel oudere Haarlemmers konden er niet over uit dat zij steeds maar met die tekst geconfronteerd worden wanneer zij de graven van hun geliefden bezoeken. Niet Mekka, maar Moskou Voor mensen met enige vorm van obesitas is Allah overigens zeer onbarmhartig. De standaard uitvaartverzekering bij de Diyanet of Bank Sha'bi dekt niet het overgewicht van het stoffelijk overschot als dat moet worden teruggevlogen naar het land van herkomst. Typerend is het dat de moslimgemeenschap niet bereid is om zelf in de buidel te tasten als zij zo graag een begraafplaats volgens haar wensen wil. De joodse gemeenschap heeft daar hele elegante oplossingen voor. De begrafenisverzekering zit in de contributie aan de joodse gemeente en als een goddeloze op het laatst wroeging krijgt en toch volgens de regels begraven wil worden kan hij de achterstallige contributie betalen. Maar moslims willen natuurlijk dat de staat dat voor hun volgens hun wens regelt. Ik stuitte nog op een grappig verhaal uit Gorkum. Daar is op een gegeven moment op de gemeentelijke begraafplaats een vak voor moslims ingericht. Een imam kwam om de richting te bepalen en zo geschiedde. Totdat zij na een paar jaar erachter kwamen dat de graven niet richting Mekka lagen maar richting Moskou. Vervolgens moest met de nodige duiten het hele vak heringericht worden in de juiste richting, wilden moslims nog gebruik maken van het vak. Dat vaststellen van de juiste richting naar Mekka blijkt bepaald geen sinecure te zijn en in bijna elke gemeente waar ik ben geweest was daar gedoe over. Een begrafenisambtenaar vertelde mij hoe de imams van zijn gemeente bewapend met een kompas de richting zouden aangeven en allemaal een andere richting op wezen. Scherpslijpers Opvallend veel kindergraven overigens. Detail over die kindergraven: moslims begraven ongeboren kinderen. En in Haarlem hadden zij daarvoor een speciaal foetusveldje aangelegd. Maar zij hadden voor moslims een net zo groot kinderveld opgeleverd als voor niet moslims. Het feit dat er opvallend veel kindergraven zijn wordt altijd goed gepraat met die foetussen. Maar volgens de begrafenisambtenaar in Haarlem was het kinderveldje van moslims na 10 jaar vol terwijl bij niet moslims de eerste rij nog niet eens gelegd was en dat lag dus niet aan de foetussen. Je moet dan ook nagaan dat de nietmoslim-bevolking van Haarlem vele malen groter is dan de moslimbevolking. In Amsterdam werd de opzichter meteen het zwijgen opgelegd door een vrouw van de begrafeniscoöperatie PC Hooft toen hij daar iets te vrijmoedig tegen mij over begon te spreken. Hoe het nu gaat op de gemeentelijke moslimbegraafplaatsen weet ik niet. De tragiek is dat de gemeenten met scherpslijpers om de tafel gaan zitten die toch nooit gebruik zullen maken van die voorzieningen omdat het niet islamitisch genoeg is en er over de heg een kruis zichtbaar is, etcetera. Volgens mij zijn die protocollen steeds meer bindende richtlijnen geworden. Sluipende uitholling van het gelijkheidsprincipe. Ruben Gischler