Waarom de anusbom nooit een succes wordt
Dit was waarschijnlijk het meest grappige nieuwsbericht over de nakende jihad van afgelopen weekend: Taliban suicide bomber who tried to assassinate Afghan Intelligence Chief got past security agents by hiding bomb inside his body. Ah, een anusbom. Die edele en mannelijke manier van het leven uit stappen: Allah aanroepen terwijl je kringspier als dodelijk projectiel met mach 2 door de kamer heen frisbeet. Een kwestie van tijd voordat de terroristen dit briljante concept zouden gaan uitvoeren. Okee, moslimbroeders, jihadisten, Syriëgangers, Al Qaida-zeloten, salafisten en lone baardwolfs, even de koppen bij elkaar steken, nu. We hebben een onthulling. De reetgranaat is het meest zinloze explosief in de geschiedenis van de mensheid. Ooit. Ever. De darmbuster komt niet voor niks elk jaar weer als slechtse uit de test van de consumentenorganisatie Allah Akdar. Ten eerste, het grootste gedeelte van de de explosie wordt opgevangen door de organen van de zelfmoordterrorist. Doei energie. Alsmede doei interne organen. Ten tweede, geen rondvliegende scherven. Wel rondvliegend darmflora, maar daarmee krijg je geen omstanders kapot. Hoogstens een beetje misselijk. Ten derde, ongeacht door hoeveel imams je met colaflessen anaal verkracht ben tijdens het Jihadisten Boot Camp, er past nooit genoeg explosief materiaal in je endeldarm om daadwerkelijk heel dodelijk te zijn. In principe veroorzaak je meer schade door Chili Con Carne te bunkeren en een dag later je scheten aan te steken. Maar laat deze feiten je vooral niet tegenhouden om je poepert vol te proppen met semtex. Ga je gang, maak onze dag. Elk ontploffende darmkanaal van zo'n sneukees met sterk verouderde ideologie en onuitstaanbare geweldsdrang maakt de wereld namelijk toch weer net een stukje mooier.