LUNCHMUZIEK. R.I.P. Slayer-gitarist Jeff Hanneman
Vroeger. Toen festivals geen catwalk voor de laatste hipstermode of proeftuin voor biologisch verantwoord voedsel waren, maar nog op een modderig knollenveld met een paar half weggezakte Dixies en een biertap gehouden werden. Vroeger. Toen langharige wilden vanaf camera-armen in mosh pits doken omdat crowdsurfen nog niet verboden was. Vroeger. Toen gitaren en drumkits met grof geweld en spierkracht bespeeld werden, niet met de diepste zieleroerselen van een overgevoelige jongeman met een vlasbaardje in skinny jeans. Vroeger. Toen Slayer-gitarist Jeff "I hate happy music" Hanneman nog leefde. Hier heeft u een half uurtje herdenkingsmuziek. Zonder stilte. Zonder zacht kreunende meezingmeisjes. Zonder zijige, veel te zelfbewuste mooiboys. Zonder hippe mixdrankjes. Zonder overpriced awareness food. En zonder mededogen. Haar los. Spijkerjack open. Blik bier in iedere hand. Pens vooruit. Lul uit je broek. En een half uur lang de kalme lunch van je collega's kapotschreeuwen. \m/ MONARCH TO THE KINGDOM OF THE DEAD! \m/