Een 19-jarige Canadees is na een avondje stappen
verkracht door vier blanke vrouwen van ongeveer 1,63 meter hoog en 91 kilo zwaar. Als de klabanus van het slachtoffer daar geen PTSS aan overhoudt, weten wij het ook niet meer. Aangezien we in een gefeminiseerde samenleving wonen die gedomineerd wordt door vrouwen, zijn we geprogrammeerd om bij iets ernstigs als mannenverkrachting te gaan ginnegappen. Want haha, wat is het grappig, zo'n man die verkracht wordt door vier vrouwen. 'Dat is toch geen verkrachting, dat is een fantasie
cum true.' Overdreven? Vrouw wordt in bus in India verkracht door foekiefoekieforenzen. Resultaat: de anti-rape twibbons zijn niet aan te slepen. De ophef vliegt tegen bodemprijs per strekkende meter de winkel uit. Internationale gemeenschap meer hysterisch overstuur dan een Belieber die 's nachts wakker geswaffeld wordt door Justin zelf. Okee, prima. Goede zaak. Laat je moreel superieure inborst schitteren ende blinken om duidelijk te maken dat je absoluut tegen vrouwenverkrachting in Indiase bussen bent. In tegenstelling tot niemand. Goed van jou, zeg. En nu, met de Canadese verkrachtmeneer? Niks van dat alles. Een verkrachte vrouw = emotionele NU GEEN GRAPPEN modus. Een verkrachte man = gniffelproestlol. Bruut zinloos
geweld van vrouwen tegen mannen is niet om te lachen. Maar de huidige vaginale maatschappij zegt van wel en conditioneert ons om gewetenloos geweld van vrouwen tegen mannen humoristisch te vinden. Daarom:
mannarchisme. Mannenverkrachting is geen lolletje. Het houdt niet op. Niet vanzelf.
