Heeft u ook altijd al eens willen weten wat die "parasieten" van High Frequency Traders, met hun razendsnelle computers en dikke glasvezelkabels op hun bankrekening gestort krijgen? Als u het echt wilt weten, stay tuned. Ik sta echter niet in voor uw gemoedsrust. Via de website amsterdamtrader.com, een anonieme site van een goed ingevoerd persoon in de wereld van handelaren, was bijgaand staatje op te vragen. Het zijn de bonussen van 2011 en 2012 van handelaren van IMC in Chicago. En ja, het zijn miljoenen dollars. IMC behoort samen met Optiver tot de absolute top van de financiële handelshuizen in de wereld, Neerlands trots dus. En het zijn echte High Frequeny Traders. Hun computers verwerken waarschijnlijk miljoenen transacties per dag op bijna alle beurzen die er toe doen. Wat moeten we vinden van deze miljoenenbonussen?

Van mij mag het, want dit soort bedrijven hebben géén klanten (pensioenfondsen, verzekeraars, hedgefunds of u en ik). Ze handelen 100% voor hun eigen rekening en risico. De zorgplicht betreft alleen hun eigen portemonnee. Is er winst, dan pakken ze de pot, is er verlies, dan is er een keiharde 'claw back' en als dat niet genoeg is dan worden ze hoofdelijk aangesproken (gaat u er daarom maar vanuit dat deze bonussen niet alleen in 2011 en 2012 zijn verdiend, maar voor overgrote deel in voorgaande jaren). De belastingbetaler profiteert alleen maar. Via de vennootschapsbelasting en inkomensbelasting. En als dit soort bedrijven failliet gaat, dan hoeft de belastingbetaler niet te dokken. Hebben de High Frequency Traders een nuttige functie of moet de flitshandelaar uitsterven, zoals deze auteur betoogt? Nu kan ik mij er gemakkelijk van afmaken door simpel vast te stellen dat als deze High Frequency Traders in een transparante, vrij toegankelijke, goed gecontroleerde omgeving zoveel winst maken dat er dit soort bonussen kunnen worden uitbetaald, er een nuttige functie moet zijn, maar dat is te eenvoudig. De High Frequency Traders zorgen voor de noodzakelijke liquiditeit op de beurzen en dragen bij tot een objectieve prijsvorming. Als eindbeleggers, zoals uw pensioenfonds, niet snel en tegen een marktconforme prijs uit een bepaalde positie kunnen stappen, dan zullen zij de volgende keer die beleggingscategorie links laten liggen. En meer liquiditeit verlaagt de volatility en daarmee de transactiekosten (en daarmee verhogen zij uw pensioen of vermogen). Moet het allemaal dan zo snel? Vroeger, toen de Diligence nog reed, was een aandeel soms wel 16 jaar in een portefeuille. Zal best, ik heb zelf Royal Dutch al 35 jaar in de portefeuille, maar handel soms een index-optie heen en weer binnen 10 seconde. Snelheid is relatief. Ik neem thuis ook geen genoegen meer met een inbelverbinding op internet die na 5 minuten tergend langzaam een website laat verschijnen. Het voorstel om een snelheidslimiet in te stellen doet sympathiek aan, maar roept onmiddellijk de vraag op waar de grens te leggen. De Europese Commissie gooit het over een andere boeg. Via de Financial Transaction Tax wil zij een graantje meepikken in het bonusfestival en een eigen belasting op transacties invoeren. Dat het zeker is dat deze belasting wordt afgewenteld op de eindbelegger, lijkt aan de Europese Commissie voorbij te gaan. De handelshuizen zijn alert. De bonuspakkers in Chicago zitten niet te wachten op een bonuscap van 20% over het vaste salaris. Computers zijn gemakkelijk te verhuizen. Hoewel, er is een klein probleem. De High Frequency Traders willen met hun computers namelijk wel zo dicht mogelijk bij een beurs zitten. Want zelfs licht kost tijd. www.bank.blog.nl www.pfverhaar.nl @peterverhaar Zie ook: Money and Speed, inside the Black Box (Dossier VPRO Tegenlicht)