Doden, we breken ons nek er over. Iedere dag een Harald Doornbos-style
tweetje dan maar vanuit het Eritrea aan de Noordzee, waar de kans dat iemand levend de avond haalt ongeveer net zo groot is als die van een weeskindje in Aleppo. Een blind kindje. Dat menselijk schild is van de rebellen. Body count van 1 (één) dagje in het PolderInferno: 5 stuks, plus 1 hond. We lopen tot onze enkels in het bloed in dit land en struikelen daarbij zo af en toe over een lijk.
Benghazi aan de Maas. De favela van
Eritrea.
Darfur aan het IJ. Het
Mogadishu van Limburg.
Liberia in de Polder.
Caracas in Noord Holland. En dat is dus de lugubere oogst van vandaag, 10 januari. Niet de standaard afsterfbejaarden in hospices, nee, gewoon zomaar een beetje lopen wildcreperen in woonwijken. We sterven als vliegen en gaan als witjes, in feite zijn wij niets meer dan een loopgraaf tussen Duitsland en de Noordzee. Het imago van Nederland? Wiet, hoeren en stoffelijke overschotten zover het oog reikt. Zijn we mooi klaar mee. Indringende BAM in your face kant en klaar confronteertweet: "Vandaag 5 doden in Nederland, waarvan 1 Limburger, plus 1 hond. Plz RT."
