De Nederlandse democratie heeft een hardnekkig geloofwaardigheidsprobleem en dat komt in de eerste plaats door misbruikers van voorbeeldfuncties. Zij vormen de grootste schimmel in de mantel van de maatschappij: mensen in leidende functies die openlijk schijt hebben aan de burger én hun ambt, waarmee ze een precedent geschapen hebben voor een nationale graaicultuur, wanbeleid, laksheid, achterdocht, het negeren of ontkennen van eigen verantwoordelijkheden en onderling wantrouwen. Want mensen kijken naar hun leiders, of dat nou terecht is of niet, en nemen hun egomane, individualistische en polariserende mentaliteit over. Op hun beurt gaan deze voorgangers in volksverlakkerij dan roepen dat Nederland aan het verharden is, dat we meer samen moeten doen en dat we toleranter moeten zijn. Blij zijn met elkaar! Schouders er onder! Bruggen slaan! Waarna groots graaiende zorgbestuurders doodleuk een juridische strijd aanspannen voor nóg meer salaris terwijl hun sector zucht en kraakt onder overbelasting, en waarop Schiedamse VVD-burgemeesters gewoon weer verder gaan met naar iedereen behalve zichzelf wijzen als ze ontmaskerd worden als nepotisten en fraudeurs. Dat creëert dus een klimaat waarin Gelderse Statenleden zonder vaste woon- of verblijfplaats zoals Co Verdaas hun bij elkaar gelogen bonnenboekje onder de tafel proberen te houden omdat ze de hogere functie van staatssecretaris zo graag willen hebben. Of waarin Frans Weekers kan liegen en de schijn van belangenverstrengeling op zich kan laden, zonder enige eigen verantwoordelijkheid te nemen en afstand te doen van zijn bevlekte troon.

Verdaas is er al uit geschopt heeft uiteindelijk de eer aan zichzelf gehouden. En zoals PvdA-leiders Samsom en Spekman hem glashelder duidelijk hebben gemaakt dat hij dat moest doen, wil hij ooit nog kans maken op een plekje in de PvdA baantjesmachine, zo moeten Rutte en Zijlstra tegen staatssecretaris Frans Weekers zeggen dat hij het voor zichzelf verneuqt heeft door zijn suggestie van belangenverstrengeling met de Limburgse VVD-maffia rond zijn oude vrind en getrouwe, de Roermondse Onderkoning Jos van Rey, en dat ook hij de eer aan zichzelf dient te houden. Al was het maar om de beroerde people skills van de MinPres tijdens de haastformatie uit de spotlights te houden. Maar vooral omdat het ambt van volksvertegenwoordiger met hogere eisen, hogere standaarden en striktere normen omkleed hoort te zijn dan het is, en de politiek dat ergens in de afgelopen decennia collectief besloot te vergeten. Mede daarom klotst de bestuurdershaat, de woede en het wantrouwen nu dagelijks tegen de plinten van het internet omhoog. Waarop de politiek op haar beurt de burgers van een 'onderbuik' beticht en bestuurders zonder enige zelfreflectie of verantwoordingsdrang hun luie leventje weer voortzetten. Eerzucht is lijfsbehoud geworden in het politieke spelletje van lather, rinse, repeat - maar alles wordt er alleen maar smeriger van. Ook dit kabinet van VVD en PvdA graaft diepe kloven, waar het bruggen zegt te willen slaan, omdat het baantje van één van hen in gevaar is. Welnu, dames en heren kabinetspolitici, als jullie willen dat de burger ook maar het geringste vertrouwen in jullie kunde en zuiverheid legt, dan zit er maar één ding op: Weekers er uit. Want het kan niet bestaan, dat de man die bij alle burgers over de schouder wil gluren om te zien of ze alle komma's in hun belastingaangifte eerlijk en correct hebben neergezet, zelf niet volkomen onbevlekt is. Frans Weekers is niet (meer) van onbesproken gedrag, en is daarmee ongeloofwaardig in de eerzame functie van staatssecretaris. Grote schoonmaak in het Huis van de Democratie begint bij jezelf, niet bij je burgers. Frans Weekers moet wieberen.