Een week lang discussiëren, ruziën en doodsbedreigen. Er stierf namelijk een dier in Nederland. Iemand roept nu dat de emoties rondom bultrug Johannes veroorzaakt zijn door het feit dat de walvis het
symbool is geworden van de onschuld in een bedorven mensenwereld. Klinkt verheven, is debiel. Bultrug Johannes is vooral het symbool geworden van de kinderachtige manier waarop Nederlanders reageren op zaken die eigenlijk nergens over gaan. Zoals de
politieke agenda die dierenfetisjisten als Lenie 't Hart en de matrozen van de SeaShepherd konden uitvoeren over de rug van Johannes. Een gestrande walvis is namelijk niet zielig, een gestrande walvis is gewoon de natuur. We zijn in zo'n geval geen getuige van een bultrugblooper die wij kunnen herstellen, maar van een walviskarkas in de ontkenningsfase. Is de natuur. En die moet je lekker haar gang laten gaan. Want wat als Lenie, Sea Shepherd en alle twitterende hoekbankactivisten hun zin hadden gekregen en op heroïsche wijze bultrug Johannes terug de zee in hadden geslingerd? Dan was Johannes daar gestorven, volgens
bioloog Moeliker: "
de kans is groot dat het zieke, verzwakte dier alsnog sterft, opnieuw aanspoelt of naar de zeebodem zinkt. In het laatste geval ziet niemand dat, en vindt niemand het zielig." Laten we al het gedoe rondom Johannes dus maar camerabetrokkenheid noemen. Niks mis mee, maar je staat wel voor lul. Alsof je Ussain Bolt in de finale van de 100 meter sprint na het startschot keihard de verkeerde richting op ziet sprinten. Een tien voor initiatief en inzet, een zware onvoldoende voor uitvoering. Zoals wij vanaf het begin af aan
al zeiden, als je echt je medeleven wil tonen en in wilt grijpen in de natuur, doe dat voortaan dan door gestrande bultruggen door hun hoofd te schieten met het boordkanon van het fregat Van Speijk. Dat is de enige betrokkenheid die daadwerkelijk zin heeft. Maar dankzij de inzet van de dierenvrienden heeft bultrug Johannes een paar dagen extra kunnen lijden. Prima, ieder z'n ding, maar zeg niet dat we niet gewaarschuwd hebben. Goed. Verder gewoon meelopen met de
stille tocht als je ook vindt dat dieren niet dood mogen gaan. En daarna een goede zalmmoot scoren voor het kerstdiner terwijl Lenie 't Hart deze week tussen het foeteren op de overheid door haar zeehondjes weer dode vissen voert. Alle dieren zijn gelijk, sommige wat meer dan anderen. En uiteindelijk gaan ze allemaal dood.
