We doen even alsof we een krant zijn, en komen met nieuws van gisteren dat eigenlijk geen nieuws is omdat het over de journalistiek zelf gaat. Maar dat vinden journalisten altijd nieuws, dus vooruit. In de Balie (guurrechts debatcentrum onder leiding van een hanenslachter met een bot mes - red.) werd gisteren een avondje hoofdredactioneel overleg gevoerd onder de noemer 'Red de Journalistiek'. Georganiseerd door Marianne Zwagerman, die wij heus heel lief vinden, maar die níet de strijd zal aanvoeren om de journalistiek te redden. Scrum-sessie, heette het, maar de enige wrijving was tussen wens en werkelijkheid. De
tweets, de oneliners ("Internet waait niet over"), de ego's, de holretorische open deuren ("out of the
box denken") of überhaupt de suggestie dat je in een week een seminar met Relevante Sprekers in elkaar kunt draaien om 'de journalistiek' (whatever the fuck that is) te redden: deerniswekkend. Vooral als het verzandt in een stokpaardjesrodeo (
©) waarin grijze mannen met vaste aanstellingen lullen over de behoefte aan een '
selectiemechanisme', het belang van
kranten hun krant daarin en het orgastische genot van klepperende brievenbussen als die krant er door heen glijdt, maar vervolgens wel voorzichtig de suggestie van
SUBSIDIE op journalistiek opperen om maar niet dat verdomde internet te hoeven gaan begrijpen. Trololo, de journalistiek blijkt nog doder dan
Frans zaad en Zwagerman heeft dat per ongeluk duidelijk gemaakt onder de überironische titel 'Red de journalistiek'. Het was eerder een noodkreet. Maar met schreeuwen kun je ook heel groot worden. Zeiden ze zelf. Eigenlijk is er deze week maar één discussie nog debieler en dat is
dit wijvengejank van Oma Malou.
Terugkijklink &
kus kus!
