Geenstijl

Het "gelukkig nieuwjaar" zal dit weekeinde bij miljoenen Nederlanders toch wat minder plichtmatig hebben geklonken dan te doen gebruikelijk. Ook hier op Geen Stijl hebben we de champagnekurken laten knallen, maar de hoop op een beter 2005 zit er bij iedereen diep in. Nederland lijkt compleet in verwarring aan het begin van deze 21e eeuw. Fortuyn vermoord. Theo van Gogh geslacht. Politici, journalisten en columnisten onder politiebeveiliging. Hazes dood. De Nederlandse economie in de Europese achterhoede. Een minister-president die het niet van daadkracht maar van wolligheid moet hebben en politici die hoog scoren in de opiniepeilingen door alleen maar te roepen dat we maar even van de rechtsstaat afmoeten. Kortom: een gelukkig 2005 toegewenst waarin ik hoop dat Nederland weer zijn oude tolerantie en leefbaarheid terugkrijgt. Al of niet multicultureel.

We zijn het jaar lekker begonnen. De Amsterdamse opperknuffelaar Job Cohen vond dat met het oer-Rotterdamse "Hand in hand kameraden" het jaar 2005 moest worden ingeluid en daar stonden ze dus hand in hand op de Dam. Onze Job die een Amsterdammer de hand schudde en vervolgens dit symbolische gebaar vervolgde door de 23000-koppige meute die zich de uren daarvoor nog zo goed had vermaakt met wat diskjockeyvolk van Radio Veronica. Misschien heb ik er voor Job nog wel een zin bij: "Geen woorden maar daden!" of "Niet lullen maar poetsen". Wat een kutjaar was het. Nederland is compleet in wanorde door natuurrampen en het blunderen van de politieke elite.

Vanaf 1 januari 2000 is het rampspoed. Het eerste jaar nog met alleen wat economische terugval, maar daarna raakte de patiënt Nederland zeer ernstig ziek. Op 1 januari 2001: Volendam. Daarna de invoering van de Euro met alle listen en leugens en in mei 2002, toen de Nederlandse politiek dreigde rigoureus te veranderen, schoot een milieufanaat Pim Fortuyn een serie kogels door zijn hoofd. Vervolgens kreeg Nederland als beloning de slechtste premier van na de oorlog en kregen moslimextremisten hun onderduikadressen in Den Haag en werd Theo van Gogh op beestachtige wijze afgeslacht. Diezelfde dag stierf Gerrie Knetemann. De man VAN het vrije woord en een fanatiek reageerder op weblogs als Geen Stijl. Van Gogh stierf DOOR het vrije woord. Om dit rampjaar nog eens extra zwart in te kleuren beefde bij Sumatra de Indische Oceaan een aantal seconden waardoor er tenminste 100.000 doden niet eens 2005 haalden.

Het poldermodel heeft afgedaan. Nederland is anno 2005 in de greep van de grootste schreeuwers met de makkelijkste oplossingen. Het verontwaardigde loeien zal hier wel weer plaatsvinden, maar politici als Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali zijn geen zegen maar een ramp voor het land. Politieke standwerkers die het volledig ontwrichtte Nederland niet meer te bieden hebben dan een "wij of zij"–oplossing. Die de politiek terugbrengen naar de goed gevulde borreltafel en nog nooit in de Tweede Kamer ook maar iets hebben bijgedragen aan een begin van een oplossing. Natuurlijk was Nederland het ouwe wijf van de wereld. We wisten het altijd beter en lulden ons wel door de tijd. Een multiculturele samenleving was een proeftuin van een maatschappelijke elite die ook niet inzag dat knuffelen tot niets leidt alleen maar tot gemak- en behaagzucht. Maar we slaan nu dramatisch door naar de andere kant. In het buitenland denken ze echt dat wij een klap van een van die fameuze molens hebben gehad. We zijn nu extremer dan extreem. Bang voor de wereld om ons heen. Gelukkig heeft een groot deel van de kiezers houvast aan de one-issue oplossingen van Ayan Ali en Geert Wilders.

Nederland dreigt in een dramatische crisis te komen. De bevolking geeft niets meer uit, omdat ze door politici zijn misleid bij de invoering van de Euro. We zijn bang voor de Turken en vrezen de zondagavond zonder Studio Sport. Gelukkig put Balkenende moed uit "positieve signalen" waarbij absoluut de wens de vader van de broze gedachte zal zijn. Verder raakt de samenleving gespleten doordat allerlei hersenlozen in iedere Marokkaanse fabrieksarbeider een terrorist zien en hun eigen angst en frustraties maar afschuiven op deze zondebokken. Opperknuffelaars als Job Cohen zullen moeten inzien dat Nederland zich alleen nog de luxe van een multiculturele samenleving kan veroorloven onder een krachtige charismatische leiding die duidelijk weet te maken wat hier in de polder de omgangsvormen zijn. Dan heb ik bijvoorbeeld weer meer vertrouwen in Achmed Aboutaleb of de burgemeester van Maastricht Gerd Leers.

Kortom: laten we elkaar ook maar een aanzienlijk beter 2005 wensen!