Niet lachen: stille tocht voor dode hond
Stille tocht voor de ontsnapte parkiet van Zwitsalredacteur VanLeeuwen. Stille tocht voor elke keer dat Beatrix haar kleine teen stoot. Stille tocht voor de niezende panda. Stille tocht voor dwerghamster Nommie van foefie en foefie. Stille tocht voor elk topic op Sargasso waar geen gedatajournalistiekt grafiekje bij paste. Stille tocht voor elke keer dat de trein vertraging heeft. Stille tocht voor elke keer dat Ton Elias weer een complete koe aan lappen vlees achter de kiezen heeft zitten (meestal ergens tussen ontbijt en lunch). Stille tocht voor elke buikdrijvende goudvis in de vissenkom van basisschoolklassen. Waarom niet, stelletje respectloze apathisten! Is niet gek. Kijk maar. Stille tocht voor dode hond. Want zinloos doodgetrapt. Zie, kan gewoon. Niks geen inflatie van dit soort ego-altruïstische betrokkenheidsparades. Als die mensen zwijgend, snikkend en op elkaar steunend een stukje willen wandelen met kaarsjes in de hand vanwege een hond, heeft dat niks te maken met een geconstipeerd rouwverwerkingsproces van een maatschappij waar men van gekkigheid niet meer weet hoe men met de dood om moet gaan. En het afschieten van André Hazes met een vuurpijl na hem op te baren op de middenstip van de ArenA telt niet als argument. Dus. Makkelijk hoor, een stille tocht voor een dode hond uitlachen. Erg makkelijk. Tenenkrommend tergend makkelijk. Justice for goedzak DIESEL!