Eigenlijk zouden we geen enkele aandacht meer aan GroenLinks hoeven te besteden. Met hun vier zetels vallen ze zo ongeveer in de categorie marginale margepartijen in de marge. Klein gebleven door groot te doen. Maar als zelfs media uit de hoek 'oubollig links' nog even gaan natrappen na het landslide verkiezingsverlies van zestig procent van de Kamerzetels, wie zijn wij dan om daar niet even aandacht aan te schenken? In Vrij Nederland van deze week staat een heuse
RECONSTRUCTIE van anderhalf rampjaar onder Sap, samengesteld op basis van getuigenverklaringen van ontevreden, morrende en opgestapte danwel weggejaagde GroenLinksers, met dissidenten Tofik Hihi en Nicotineke van Gent (die wil dat Groenlinks gaat
fuseren met de PvdA) voorop. En die gaan helemaal los. Want al vanaf het aantreden van Sap en haar geheime akkoordje met Rutte over steun voor de Kunduzmissie ging alles mis. Sap heeft keer op keer de emokaart in combinatie met opstapdreigementen moeten spelen om de boel bij elkaar te houden, terwijl een
veranderkundige (
bestaat,
helaas) invoelend kwam luisteren maar zelf bijna onderdoor ging aan de duurzame tijdbom die GroenLinks in de aanloop naar 12 september bleek te zijn. Naar verluidt is er op het partijbureau met angst en beven naar dit artikel uitgekeken, dus sluiten we dit topic af met een zin die u nog nooit op de GeenStijl gelezen hebt: We kunnen niet wachten tot de papieren Vrij Nederland morgen op onze roze deurmat ploft.
UPDATE: die laatste uitspraak nemen we terug. Want artikel is
HIER (
mirror) al te lezen.
