Geenstijl

TK2012 hebben een rokende puinhoop van de PVV gemaakt. Het volk heeft gesproken, en het volk is klaar met Geert Wilders. De Blonde Leider maakte de afgelopen tijd zelf ook al een uitgebluste indruk, alsof hij ook klaar is met zichzelf en zijn Partij voor de Vrijheid. Doodop, leeggevochten, zelfs Wilders is Wildersmoe. En na de verkiezingen met 15 zetels nog vleugellam ook. Het zou zomaar kunnen dat hij binnenkort de handdoek in de ring werpt. Huisje op Bonaire, roze zwembroek aan, wegwezen. Acht jaar strijd, nul resultaat. Vakkundig afgemaakt door een cordon aan partijen, maatschappelijke tegenstanders en diverse media van NRC tot NPO - met een genadeklap door nota bene Mark Rutte, voormalig bondgenoot en leider van de partij waarin hij zelf tot politieke wasdom kwam. Maar hoofdschuldige aan de val van Geert Wilders, is Geert Wilders zelf. Criminaliseren, xenofobiseren, meldpuntiseren: het ging van politiek kwajongensgedrag tot onverholen populistische woede. Toch is zijn politieke neergang een groot verlies voor het landsbesturende bolwerk aan het Binnenhof, dat in gesloten eensgezindheid veel onvrede en groeiende problemen onbesproken laat onder het fier wapperende vaandel van Het Fatsoen.

Wilders verliet de VVD in 2004, na aanvaringen met Jozias van Aartsen. Zijn eigen partij was hem niet rechts genoeg meer, en de snel stijgende populariteit van de PVV bewees dat velen hem gelijk gaven. Onvrede over allochtoon steel-, hang- en scootertuig, toenemende openbare invloeden van de islam en breed gedragen verongelijktheid over de dichtgetikte, links van de midden tegen elkaar aan kruipende 'Haagse kliek', zoals Wilders ze zelf betitelde, zorgden voor fundament onder zijn felle toespraken en no holds barred standpunten. Maar het kon niet en het mocht niet van correct en confrontatie vermijdend Nederland. Pers en politiek vielen over hem heen en bestreden zijn ideeën, doodsbedreigingen dwongen hem tot permanente persoonsbeveiliging. Het maakte hem sterker, meer vastberaden. Een rechtszaak, aangespannen door een paar gekkies die niemand serieus zou nemen als ze niet een gezamenlijke vijand monddood probeerden te maken, leidde uiteindelijk tot 25 Kamerzetels in 2010 - met partijleider Wilders strijdbaarder dan ooit.  VVD en CDA gaven hem zijn kans op besturen, in een onmogelijke gedoogconstructie die gedoemd was te mislukken. Maar Geert gooide zijn eigen glazen in door uit het Catshuisoverleg weg te lopen. Vervolgens zwalkte hij richting 12 september, terwijl partijgenoten aan het muiten sloegen en hun frustratie over de PVV lieten hagelen. Wilders richtte zijn vizier weg van de islam en mikte op de ondemocratische blitzfederalisatie van de Europese Unie, maar zijn retoriek werd holler, zijn stem schriller en zijn standpunten manischer. Acht jaar persoonsbeveiliging, acht jaar onder een stolp van getint glas, acht jaar tegen alle stromen in roeien en dan uiteindelijk alles om je heen in zien storten: een aftocht in frustratie. Wat nu rest, is de desillusie van verandering en een gapend gat op rechts. Jolande Sap (de opdringerige kleuterjuf die haar eigen partijtje vakkundig decimeerde) kraaide als eerste victorie namens de vele vijanden van Wilders. Het beest is bedwongen, de Hofvijver weer rimpelloos. Over tot de orde van de dag. Maar populisme en maatschappelijk onvrede verdwijnen niet met de teloorgang van de PVV. Rechtsdragend Nederland zit met een dilemma: grote verkiezingswinnaar VVD is nog maar zeer gematigd rechts, en op veel fronten nauwelijks meer liberaal te noemen (we noemen maar een weigerambtenaar van Jeanine Hennis, de kenteken scannende camera's van Fred Teeven of de wietpas van Ivo Opstelten). Wie zal er, nu de PvdA ook op koers van regeringsdeelname ligt, nog ingrijpen in de wildgroei van het subsidie- en uitkeringsmoeras dat we heel eufemistisch 'multiculturele samenleving' noemen? En wie moet er een deksel over de bodemloze put die de Eurozone is geworden schuiven terwijl al die miljarden voor het ESM de afbraak van het overbestuurde onderwijs en (binnenkort) overbelaste zorgstelsel alleen maar zullen versnellen? Geert Wilders heeft zijn hand overspeeld en zijn kiezers harder, rechtser en bozer ingeschat dan ze daadwerkelijk zijn. Daarmee heeft hij zichzelf en zijn PVV de das omgedaan. Hoewel het voor Nederland wellicht een verademing is dat de overmatig getergde Geert een (alloch)toontje lager zal moeten zingen, blijven reële problemen onaangeroerd, worden bestaande gevoelens van onvrede op politiek niveau nog altijd genegeerd en liggen de oplossingen voor snel naderende, grootse dilemma's ver over de einder. Zou het dan toch eerst gruwelijk uit de klauw moeten lopen voordat er eindelijk eigentijdse, realistische en vooral doortastende leiders opstaan? Als het dan maar niet te laat is. Maar net als Pim Fortuyn, heeft ook de altijd fel tegengewerkte Geert Wilders eigenlijk nooit een eerlijke democratische kans gekregen. Dat dreef hem uiteindelijk tot wanhoop, en die wanhoop werd zijn politieke ondergang. Maar het moreel verheven failliet van de instituten die Nederland besturen, wordt daarmee minstens net zo scherp afgetekend. Democratie bestaat alleen voor degenen die het spelletje netjes mee willen spelen. Voor de rest is er geen plek. Geert kwam daar op 12 september hardhandig achter.