De jacht op pedopriesters begint op een hetze te lijken. Ook broeders die maar één luizig keertje een kind verkrachten worden meteen voor de rechter gesleept, en dat terwijl zulke
gelegenheidspedofielen op de keper beschouwd niets verkeerd doen. De gelegenheid maakt de dief, immers, en hoe moet een priester zich verweren tegen de verleidingskunsten van uitgenaste, seksbeluste kinderen? Een priester wilde, anoniem, graag zijn schokkende verhaal aan ons doen. Broeder X, kom er maar in. Nee niet letterlijk, viespeuk. Vertel. "De jongens op het seminarie zijn zo uitgekookt. Na elke pauze was er wel eentje op zijn knietje gevallen ofzo, nou, staat hij dan, dikke krokodillentranen, broekje opgestroopt tot zijn dijbeen. 'Mijn knie bloedt, pater!' En dan klom hij op schoot, dan moest ik hem troosten. Zo noemden die goorlapjes dat, troosten. Met die streelzachte, Reviaanse jongensdijtjes van ze. Ik kan het nog door mijn pij heen voelen." Broeder X gaat iets verzitten. "De nachten waren het ergst. Dan kwam er soms zo'n vuig jong je kamer binnen, helemaal bezweet in zijn dunne nachtponnetje. Naar gedroomd, of een andere rotsmoes, maar ze wisten je altijd wel te vinden hoor. Altijd. Het sissen in de gangen als je eens een korte pij aan had op een warme dag. De steelse blikken als we toezicht hielden op het douchen. We voelden ons een lustobject voor die kereltjes." De eerwaarde vader snikt zacht. "Daarom ben ik ook zo blij dat Pater Groeschel durft te zeggen wat wij al jaren denken. Groeschel heeft ze ook van zich af moeten sláán hoor, ik bedoel, kijk alleen al naar die man. De pupillen vraten hem op gewoonweg. Natuurlijk zochten de jongens een vaderfiguur als ze ver van huis in een seminarie zaten. En natuurlijk misten ze de dingen die ze normaal met hun vader doen, die wij ook als kind allemaal met ons vader deden:
'een soort romantiek, omhelzen, kussen. Misschien slapen - maar geen gemeenschap of zo', zoals Groeschel zegt. Maar genoeg is genoeg, stop de heksenjacht! Wij rusten niet voordat al die perverse rakkertjes gestraft zijn. Met billenkoek. Klapjes op hun blote billen. Bukken en de zweep erover. Ja, met broekje uit..." Wij laten Broeder X alleen met zijn trauma en doen de deur van zijn sobere kloostercel achter ons dicht. Op de gang klinkt zacht kindergehuil.
