Geluk is een keuze mensen. Heet
mindfulness (echt
HEMA), staat in de wijvenblaadjes en op gezaghebbende
nieuwswebsites, dus is het zo. Massa's Happinez-lezeressen slobberen hun muntthee tegenwoordig extrabewust weg, een béétje nu-vrouw laat zich blijmoedig accepterend natregenen op de bakfiets en pakt haar me-time gewoon zomaar in de rij voor de kassa. Want ook dat is een momentje om te koesteren, snapt u wel. Nee, wij ook niet. Maargoed, als het lekker gekke ploetermoeders koest en uit ons vaarwater houdt, prima. Zoals wel vaker met religies is chef Mindfulness een bejaarde man in een jurk, de opperMindController heet Thich Nhat Hanh. Die is bij Oprah geweest, dus dan weet u het wel: dan gaat wereldwijd het toch al schamele beetje ratio waar XXchromosoomdragers over beschikken subiet het raam uit. Met lotusbloemen praten! Geluk is maakbaar! Eufoor tandenpoetsen! En oja, kanker accepteren en aanvaarden, dan ben je er in een wip vanaf. Een mevrouw die nog drie maanden te leven had kwam in de mindfulnesskolonie van haar tumor af en leefde nog negentien jaar. Wat nou 'bewijs' en 'onderbouwing'? Foei. Wie zo denkt heeft nog veel te leren en gaat voor straf maar even met een dauwdruppeltje praten. "Wanneer je alles loslaat, heeft je lichaam de capaciteit te herstellen." Yups, het lelijke gezicht dat iedere charlatan, guru of kwakzalver vroeg of laat toch blijkt te hebben is ontmaskerd. Stressvrouwtjes coachen, soit. Maar uiteindelijk gaan alle zweefkezen medische claims doen, psychiatrisch patiënten opnemen die denken te kunnen stoppen met hun medicatie en die vervolgens
knetterpsychotisch (dat is ook een keuze, uiteraard, en eigen schuld en beslist niet mindful) moeten worden afgevoerd. Sja. Wij gaan even tegen ons vaatdoekje praten en heel bewust genieten van onze likdoorns, dat mindfulness gaat nog eens heel groot worden. Oh,
wacht.
