De oprispende ophef over La Femme de la Rue lijkt aan te houden tot alle vrouwen van Nederland hun gal gespuugd hebben in de Volkskrant. Vandaag: Sarah Sluimer, programmamaker kunst en politiek bij De Balie (ooit een links-apologetisch praathuis voor Ons Soort Mensen, nu gelukkig een gebalanceerd debatcentrum waar meningen aller windstreken welkom zijn, waardoor het een van de weinige plekken in Nederland is waar nog wel eens wat zinnigs besproken wordt - red.). Hedenmorgen schrijft ook zij over het naroepen, het sissen en het aanraken door onopgevoede, seksueel gefrustreerde allochtone mannen die moeite hebben om zich te doordringen van de bestaande gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen in onze ontwikkelde westerse samenleving. Dat die mannen dat doen, ervaart zij als een vijandelijke belaging. Maar de sociale stilte vindt ze veel erger.
"Waarom worden wij niet allemaal heel erg kwaad dat onze vriendinnen, vrouwen, zussen, dochters, broers, neven en vrienden vanaf de vroegste puberteit of coming-out in bepaalde wijken veroordeeld zijn tot hoon en vernedering? Waarom laten we de verontwaardiging hierover nu pas doorklinken, maar staan we ook direct paraat om de mantel der liefde om de schouders van de agressor te werpen? [...] Wees nou eens eerlijk: vrouwen en mannen die zich niet langer volledig veilig voelen op de plek waar ze leven? Dat kan onmogelijk worden vergoelijkt." Tsja, Sarah. Moeten we dat nog uitleggen? Kwaad worden is jezelf maatschappelijk veroordelen tot de hoek der onfatsoenlijke onderbuiken. Je opwinden is moedwillige degradatie tot het niveau van allochtoon-angstige provincialen die nog nooit een Marokkaan van dichtbij hebben gezien. Kijk,
NRC legde dat al uit. Dat die sislamisten zich niet kunnen gedragen, hoeft van ons nog geen holenmensen te maken. Of zoiets. Trek maar een lange broek en een coltrui aan. En hou gewoon je grote waffel, vrouwmensch.
