Geenstijl

SP-voorman Emile Roemer onder vuur. Afgelopen week deed hij een uitspraak over de drie procents-regel van de Europese Unie. Over zijn dead body dat Nederland een boete zou betalen wanneer het koninkrijk niet aan de begrotingseisen van de Unie zou voldoen. Dat is een leuk gedachte-experiment, want wat zou er gebeuren als we die boete niet zouden betalen? Zouden de tanks van Bundeskanzler Angela Merkel door de Duitse laagvlakte oprukken naar Den Haag? Gelukkig hebben we majesteits cavalerie dan nog om de aanval af te sla… oh wacht. Gekkigheid natuurlijk, Nederland zou vooral een pleefiguur slaan in Europa. Dat zou een slechte start betekenen voor premier Roemer. De grote roerganger kampt met een urgent probleem: hij staat voor een dilemma.

Roemer moet nu kiezen: of hij toont zich de door hem en de zijnen gedroomde staatsman en hij neemt virtuele verantwoordelijkheid of hij volgt de Wilders-achtige radicale weg en gaat dat Europa zieken totdat hij 76 zetels heeft. Maar Roemer kiest niet en dat gaat tussen nu en 12 september hoe dan ook in de peilingen zetels kosten. Het is ook een moeilijke keuze. De verleiding van positieve peilingen heeft een enorme aantrekkingskracht op politici maar Roemer weet ook dat hij na 12 september met andere partijen een levensvatbaar kabinet moet zien te vormen. En die waren niet al te enthousiast over zijn uitspraken. Gisteren ontving dat deel van de natie dat geabonneerd is op de nieuwsbrief van Roemer het bericht dat hij met ‘open vizier’ wil strijden. “Als stimulerend beleid ertoe leidt dat we in 2013 de werkloosheid aanpakken en de publieke sector – zorg, onderwijs, zekerheid – overeind houden dan is dat een goede zaak. En als dat dan niet precies binnen de Brusselse normen past, dan is dat maar zo. Mensen gaan bij mij vóór centen. En ik geloof er niets van dat Brussel ons dan een of andere boete gaat opleggen. Dertien van de zeventien eurolanden zitten boven het drie procent tekortpercentage. Wie gaat er dan wie de maat nemen?” Da’s niet zo moeilijk, dat is de Europese Commissie. En dat weet Emile Roemer ook, vandaar zijn mistige formulering. De keus waar hij zich voor gesteld ziet is of hij de regels onderschrijft en zijn best doet aan de voorwaarden te voldoen – dat is iets anders dan de doelstellingen daadwerkelijk halen, mind you - of dat hij tegen Europa zegt: mijn naam is Emile Roemer en dit is mijn grote witte socialistische behind. Maar hij maakt die keuze dus niet. Roemer moet met de billen bloot.