Prins Friso is dood. Morsdood overleden. Van ons verscheiden. RIP en alles. Dat is hij al een half jaar, maar we doen net alsof dat niet zo is. Om de één of andere reden was "exact een half jaar na het ongeluk" voor veel
kranten gisteren een
reden voor een
jubileumbericht. Zodat u zich nog eens herinnert wat een uniek en apart geval dit is. Had hij in Nederland gelegen en was hij een gewone schlemiel geweest als u en ik, dan was hij allang
uitgelogd. Uiteraard. Want weet u hoe
duur? Friso is langer dan gebruikelijk gereanimeerd en wordt nu langer dan gebruikelijk comateus in leven gehouden. Onze koningin heeft blijkbaar nogal moeite met afscheid nemen. En de realiteit onder ogen zien. Prins Friso is dood, Bea. Kent u die verhalen van 'vrouw leeft bij allang
overleden man'? Dat is Beatrix. De coma van Friso is een gepamperde ontkenningsfase waarbij duidelijk wordt dat Beatrix alleen maar jaknikkers in haar omgeving heeft, omdat blijkbaar niemand het meest rationele voorstel aan haar durft te doen: laat het gaan, red een leven of vijf met zijn
organen, begraaf hem en ga door met de familieleden die nog wel min of meer optimaal functioneren. Hij zal nooit meer zijn oogjes open doen. Nooit meer uit dat bed stappen. Nooit meer worden tot de Friso van weleer. Laat los. Sluit af. Geef het desnoods -mocht dat je ding zijn- een plekje. Whatever. Wij hadden het ook graag anders gezien, want Friso leek ons een prima vent. Maar het mocht niet zo zijn. Verleng dan ook niet je eigen lijdensweg en accepteer de werkelijkheid: het is niet jouw schuld, Beatrix, er valt je helemaal niks te verwijten, maar Friso is dood. Gecondoleerd.
