Geenstijl

Deze week had ik weer last van plaatsvervangende schaamte en dat is een slecht gevoel. Mijn haren gingen rechtop staan toen ik onze premier in de Tweede Kamer hoorde verkondigen dat "hij niet geïnteresseerd was in het masterplan van Van Rompuy". En het is niet eens zozeer de inhoud van de woorden van Rutte, maar veel meer het volkomen misplaatste dédain waarmee hij sprak, natuurlijk vergezeld van die eeuwige grijns, die ook bij mij in eerste instantie jeugdig enthousiasme opriep, maar nu vooral een uiting lijkt van een gebrek aan intellectuele diepgang. Want of je nu vóór of tegen meer Europa bent, het uit de weg gaan van een discussie over Europa is de slechtst denkbare oplossing. Juist nu Merkel een stap richting federaal Europa neemt, moet Nederland willen meepraten. Dat zijn we aan onze stand verplicht. En er is genoeg te bespreken. Bijvoorbeeld over eurocommissaris Michel Barnier (pica), verantwoordelijk voor de Interne Markt, die jaloers is op collega Rehn en ook graag de schijnwerpers op zich gericht wil zien. Barnier is niet vies van populisme "hoe lang moeten belastingbetalers nog bereid zijn geld in noodlijdende banken te stoppen", vraagt Barnier en vervolgens schrijven dat het de belastingbetaler inmiddels 1.600 miljard euro heeft gekost. Michel Barnier is een carrière-commissaris zonder enige financiële achtergrond.

Garant staan is niet hetzelfde als betalen. De werkelijke kosten zijn niet precies bekend, maar minder dan 400 miljard, veel geld hoor, maar bekt minder lekker. U gelooft het niet? Voor Nederland telt het rekenwonder Barnier de Bos Garanties mee, die hebben de belastingbetaler uiteindelijk alleen maar geld opgeleverd. Barnier heeft een briljant plan. We laten de banken betalen. Je moet er maar opkomen. Dat de banken, in ieder geval in Nederland, al betaald hebben, vergeet Barnier voor het gemak. Barnier wil meer, veel meer. Een bankenbelasting, een bijdrage aan een banken-noodfonds, meebetalen van obligatiebeleggers en dan ook nog een Europees depositogarantiesysteem (DGS). Met dat DGS in haar huidige vorm heb ik grote moeite. Het beloont luie rijke spaarders (dekking 100.000 euro per bank) die een hoge rente willen zonder enig risico en die bij een faillissement van hun bank de rekening via de andere gezonde banken bij de belastingbetaler neerleggen. Bizar. En het is misplaatste solidariteit van goede banken met slechte banken. Rabo mocht al de DSB-schade vergoeden, straks is zij achtervanger voor heel Europa. Daar ben ik als spaarder en obligatiehouder niet erg blij mee. Zolang onze European Banking Authority niet een fatsoenlijke stresstest kan publiceren en dus de angst bestaat dat er allerlei Zombie-banken zijn, moeten we het huidige DGS niet Europees maken. De juiste volgorde is: éérst de slechte banken failliet laten gaan en goede banken herkapitaliseren, dán een verzekeringsfonds à la FDIC vormen en dan pas Europees uitrollen. Ik snap de paniek van de Europese Commissie wel. Er is een kapitaalvlucht aan de gang van Zuid naar Noord. Dat is zorgwekkend. Grieken, Italianen en Spanjaarden zijn bang dat hun spaargeld wordt omgezet in drachmen, lire's en peseta's. Helaas zal een Europees DGS dat niet voorkomen. Dit zal echter wel de 'blanco cheque' van Wilders zijn. Het is het binnenhalen van een fiscale unie via de achterdeur. Je kunt voor of tegen een fiscale unie zijn, maar dan wel graag open en bloot door de voordeur. Zou Rutte dit niet zien? Ik ben bang van niet. Europa wacht niet omdat Rutte even niet geinteresseerd is. Maar hij blijft wel lachen, die Mark. www.bank.blog.nl www.pfverhaar.nl Twitter: @peterverhaar