Sinds de mijnen dicht zijn, zijn er in Limburg al generaties Sjengs en Sjraars niet meer
aan het werk. Terwijl rendabel Nederland demissionair wordt bestuurd door Limbonesiërs en ook de Voorheen Gedogende Verlosser er vandaan komt zit bijna een kwart van Mestreech op zijn danwel haar reedt langdurig werkeloos te wezen. Maar liefst vijf plekken in de Ga Eens Werken-toptien zijn Limburgse gemeenten. Wij zijn met een bootje en een gids de Maas afgezakt tot we een stamhoofd in de binnenlanden aantroffen. Onze tolk beweert dat de inlander Willems heet, wethouder te Maastricht is en dat hij zegt dat er "onderzocht moet worden of het de moeite loont om hier beleid op te zetten, om het re-integratiebeleid te intensiveren." Jongens toch. Die vlaaien bakken zichzelf niet. Het is natuurlijk jammer dat Albert Verlinde jullie aspergeomzet
kapot heeft gemaakt, maar dat is geen reden om het bijltje erbij neer te gooien. Als je hele Bruto Binnenprovinciaals Product bestaat uit niets meer dan chemiepoet van DSM, schadevergoedingen van de RKK en wat bovenriviers drinkgeld tijdens Carnaval is het tijd voor harde maatregelen. Niet piepen over
discriminatie, de werkgelegenheid ligt letterlijk aan jullie voeten. Gooi maar weer open die mijnschacht en kolen bikken voor je centen. Gaan we nog heel hard
nodig hebben, die energiebron waar jullie bovenop zitten te steuntrekken. Dus helm op, mijngas-kanarie mee en beitelen maarrr. Anders geven we jullie aan Griekenland, is Geert ook weer blij: zijn thuisland eindelijk uit de Euro.
