In Amsterdam wonen. Veel mensen vinden dat leuk, maar nog veel meer mensen vinden dat alleen leuk als ze allerlei stadse genoegens kunnen koppelen aan dorpse rust. De types die na de geboorte van Sterre, Takke en Joeksig niet braaf naar reservaten als IJburg of
Brabant wensen te verkassen maar in plaats daarvan hele buurten gijzelen met hun dramterreur over horecasluitingstijden, lawaai en overlast. Grachtengordeldieren die
protesteren tegen het Prinsengrachtconcert, nette mensen uit de Concejrtgebouwbuujrt die het liefst de rest van de wejreld de toegang tot het Museumplein
ontzeggen, vrijeberoepensectorOSM die alle horeca in 'hun' lekker dorpse Jordaan na kinderbedtijd op zwart
eisen. Not In My Back Yard-vroegbejaarden zaniken de stad kapot. Zelfs in het Oostelijk Havengebied, een tot voor kort onbewoonbare woestenij waar de echte Amsterdammers als kind nog gespeeld hebben in de verlaten pakhuizen en oude rangeerterreinen, heeft de NIMBY tot zijn jachtgebied verklaard. Ze dramden en zuurpruimden er eensgezind Club Panama
failliet. Een geheel vrijstaand gebouw aan een drukke weg, met aan één kant huizen boordevol NIMBY nepAmsterdammers. Bakfietsveertigers uit de provincie die zich in de jaren tachtig helemaal hebben uitgeleefd in de uitgaansscene en het studentenleven van De Grote Stad en die nu hun broedsel wensen groot te brengen in een Ot-en-Sien idylle van vooroorlogse rust, reinheid en regelmaat. Daar moet alles en iedereen voor wijken, natuurlijk. Panama maakt een doorstart, en de bewoners
hopen dat de Raad van State het bestemmingsplan dat voorziet in een club op die locatie niet zal goedkeuren. Welja, maak dan maar een SGP-grotegezinnentuin van de hoofdstad. De Wallen vol lekker kekke koffiebarretjes en munttheehangplekken voor yogamoekes, het Rembrandtplein een bakfietsenstalling, Leidse bouwen we vol met hippe kinderboetieks en na tien uur gaat het licht UIT. Leve de vertrutting!
