Zaterdagnacht ging Whitney Houston
dood. Alle schuifelende & voorzichtig zoenende jaren negentig-pubers in diepe rouw terwijl Oprah Winfrey het hele weekend moest
uitleggen dat zij nog gewoon in leven is. En ergens op de bovenste verdieping van een poenig Sony Music hoofdkwartier in London dansten de platenbaasjes rond de tafel. Waarom? Omdat de langzaam door drank, drugs en een stomme echtgenoot naar vergetelheid afgegleden Whitney Houston ein-de-lijk weer geld waard is. Om er zeker van te zijn dat Sony daar maximale winst uit sleept, verhoogde het platenlabel
binnen een half uur na haar dood de iTunes-prijzen voor haar muziek. In Engeland werd verzamelaar The Ultimate Collection
ZESTIG PROCENT duurder. Zo gaat dat blijkbaar met 'important
members of the Sony Music Family'. Godgloeiende vlektyfus, wat ben je dan een totaal verweesde zakjapanner met de ziekgierige rekenskills van Oom Dagobert en de glimmende dollarliefde van om het even welke goedkope gangsterrapper. Dit zijn dus lui die downloadende internetters een gebrek aan fatsoen en moraal verwijten. Wedervraag: wat is er moreel verwerpelijker, een cd downloaden omdat de zangeres je euro's toch niet meer nodig heeft, of een rechtenhouder die een laatste kans ruikt om extra rijk te worden over het nog dampende lijk van een dode popdiva uit eigen stal? Antwoord is in dezen heel simpel: alles van Whitney
hierzo of, voor mensen die aan Ziggo lijden,
hierzo. Sterf, Sony.
