Superzielig tranentrekverhaal in
De Stentor vandaag. Gaat over het gezin van Vader Ayad Sahim Naiel, moeder Wassan Al Egedi en zoontje Nemr (2) uit Irak. Na tweeëneenhalf jaar procederen kregen ze onlangs in Arnhem te horen dat ze moesten opkazen uit Holland. Ja, is kut, maar zo gaat dat soms. Wel een beetje jammer dat de Immigratie- en Naturalisatie Dienst ze vervolgens compleet aan hun lot overlaat. Weggeschopt uit het azc in Arnhem, verder compleet niet begeleid richting Schiphol en/of thuisland. Fijn, met deze diepvriestemperaturen. Gezinnetje verbleef de laatste dagen op het ijzig koude station van Zwolle. Dat is sowieso al geen pretje, laat staan wanneer je er met een ziek knulletje van twee moet verblijven. Ja, die jongen is ziek. Zul je altijd zien, precies nu hij in de krant komt. Lullig. Afijn, voordat de Zwolse forenzen op maandagochtend begroet werden door drie doodgevroren Irakese lijken op het perron is het gezinnetje gelukkig gevonden door éne Joop van Ommen. Die regelde opvang, opwarming en boze quotes als "
ik kan hier zo boos over worden. Je laat toch geen mensen op straat staan?" Dit is inderdaad de zoveelste
faal van het logge bureaucratische IND-proces. Tweeëneenhalf jaar procederen voordat we mensen laten weten of ze kunnen blijven, kan dat niet sneller? Ook om het risico te verkleinen dat kinderen als Nemr de volgende Mauro worden en Tofik Dibi ons weer gaat spammen om symboolhandtekeningen? En als we de Hollandse welvaartsdeur dan bunkerhard in het gezicht van vluchtelingenzieltjes dichtslaan, kunnen we ze dan in ieder geval assisteren in het huiswaarts keren? Qua dat is wel zo netjes? Blijven = blijven en weg = weg, maar regel dat dan in ieder geval een beetje humaan en efficiënt. Zodat iedereen weet waar hij aan toe is. Wij zijn de verwarming opstoken. Krijgen het een beetje koud van dit verhaal.
