Als de overdwars doorgedramde eenwording van Europa tot één ding heeft geleid, is het wel dat het de drempel voor instappopulisme drastisch heeft verlaagd. Anti-Europees partijpopulisme legt je populariteit geen windeieren want eurohaat is een breed gedragen volksmening: een beetje vloeken op een onzichtbaar buitenlands betuttelinstituut zorgt er hooguit voor dat er wat eurocorrecte D66'ers over de zeik gaan en dat vindt Nederland schitterend. Want weinig dingen hilarischer dan miemelende mensen van een nietszeggende middle of the road-partij die vanuit hun ivoren toren toeteren hoe belangrijk het voor ons Nederlanders & de wereldvrede is dat we een onzichtbaar machtsinstituut hebben dat pedopriesters
vrijuit laat gaan, ons afstraft voor onze gezond-Hollandse spaarmentaliteit door al ons geld weg te geven aan Zuid-Europese
belastingontduikers, en dat kleine haatlandjes in totaalcrisis bij de
club haalt omdat de EU + munt blijkbaar nog niet wankel genoeg zijn. Maar ja. Dat zijn dus allemaal uitingen van onderbuikpopulisme en dat telt niet want populisme is per definitie kudt en niet om naar te luisteren. De
PVV scoort er mee en ook de
SP vaart er
wel bij in de peilingen, maar beide clubjes zitten in het politieke equivalent van een geluidsdichte ruimte: ze maken zich razend druk, maar niemand luistert. Ondertussen trekt de eurocrisis alleen maar meer populisten naar het front. Kijk nou wat een doorwrocht
TOPINITIATIEF weer van een paar uitgerangeerde
lokale lichtgewichten met een naziverleden. Wim Vreeswijk, oud-Centrum Democraat (
archieffoto), wil nog één keer het politieke podium beklimmen na herhaaldelijk lokaal falen (
minidocu). Dat komt er van als geen enkele 'normale' middenpartij zich ooit kritisch uitlaat over wat die corrupte kolos uit Brussel allemaal naar binnen ramt bij ons: dan creëer je een voedingsbodem voor partijtjes van xenofobe potentieelracisten met de inhoudelijke kennis en kunde van een diepgevroren visstick. Wat de EU eigenlijk nodig heeft, is niet nóg meer boze burgers die het politieke ambt komen beschadigen met tot plaatsvervangende schaamte leidend amateurtoneel, maar meer cynische, kritische en/of rationele volgers die niet schouderophalend bureaucratische non-antwoorden accepteren als er weer eens een stuk ingrijpend Europees kolderbeleid krampachtig verdedigd wordt. Mensen zoals de Ierse journalist
Vincent Browne dus. En daar dan een stuk of twintig van. Per lidstaat.
