Hey, Job Cohen leest GeenStijl. Want Job doet in een interview met
de Telegraaf allemaal stoere dingen sputteren over Geert Wilders. Dat Geert een machtspoliticus is. Dat Geert maar wat schreeuwt. Dat de PVV eigenlijk niet zoveel voorstelt. U weet wel, wat u gisteren
hier al las. Beetje jammer dat de PvdA alleen net zo veel slagkracht heeft als een dwarslaesiepatiënt in een dwangbuis. Zeker met impotente slapkwab Job Cohen aan het roer. Dan komt die vuigbrute taal richting de PVV behoorlijk ongeloofwaardig over. Met name als Cohen verder nog aangeeft dat de problemen binnen de PvdA vooral niet zijn schuld zijn en hij absoluut zeker weten door wil als lijsttrekker. Jup. De zelfreflectie van een zwart gat, die jongen. Geert Wilders leest dit en projectielsnottert spontaan de cappuccino uit zijn neus van het
lachen. Die rent direct met de Televagijn naar Fleur toe omdat Geert weet dat samen grappen en grinniken de kans op foekie foekie verhoogt. Job Cohen die politieke dreigtaal uitslaat richting Wilders is net zoiets als zanger Rinus die beweert dat hij succesvoller gaat worden dan Marco Borsato. Kun je Borsato nog zo haten, Rinus maakt geen kans. En dat geldt ook voor Job Cohen, de chronische loopneus van de Nederlandse politiek. Job, serieus man, zet jezelf niet zo voor lul. Sla geen wartaal uit die je toch niet kan waarmaken. Dit is de ultieme opzet om nogmaals politiek bunkerhard te falen en dat weet je best. Wees verstandig, zit je tijd uit tot je weggepromoveerd wordt in de PvdA baantjescarrousel en hou verder vooral je muil, gekke spek-en-bonen politicus. Dit is een oorlog die jij alleen maar kunt verliezen. O ja, bovendien, moeten politici zich momenteel niet veel meer bezig houden met het oplossen van een crisis dan met partijpolitiek en elkaar? Stelletje egocentrische pannenkoeken.
